Łódź. Koniec projektu "Awangarda i socrealizm"
W Teatrze Nowym obiega końca projekt "Awangarda i socrealizm. W 65 lat po powstaniu Teatru Nowego w Łodzi". Dziś po raz drugi i ostatni zostanie zaprezentowane widowisko Cezarego Tomaszewskiego "Nie ma tego złego, co by ładnie nie wyszło".
W sobotę 22 listopada zobaczymy prapremierę sztuki Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk "Kobro" w reż. Iwony Siekierzyńskiej.
Sztuka "Kobro" pióra Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk jest pierwszą dramatopisarską próbą pokazania fenomenu kobiety i prekursorki, o której twórczości przez wiele lat mówiono wyłącznie w kontekście prac znanego męża - Władysława Strzemińskiego lub uwypuklając wątki biograficzne związane z rodzinnymi konfliktami. Fascynująca historia znanej na całym świecie awangardystki związanej z Łodzią zostanie tym razem pokazana oczami córki, Niki. Za próbą rozrachunku dziecka z rodzicami kryją się pytania o cenę, jaką płaci artysta, gdy tworzy, o to czy połączenie działalności artystycznej z życiem prywatnym jest możliwe.
***
21 listopada, godz. 18.15
Duża Sala Teatru Nowego
koncept i reżyseria: Cezary Tomaszewski (na zdjęciu)
dramaturgia: Justyna Wąsik
kostiumy: Agnieszka Klepacka, Maciek Chorąży (Grupa Bracia)
video, światło: Antek Grałek
wykonanie: Dominika Biernat, Jolanta Jackowska, Danuta Rynkiewicz, Artur Gotz, Mateusz Janicki, Gracjan Kielar, Konrad Michalak, Jacek Stefanik (gościnnie)
Spektakl, który próbuje zmierzyć się z postulatem sztuki użytecznej, łączy nie tylko awangardę z socrealizmem, ale otwiera się także na późniejsze, progresywne postawy artystyczne. "Jestem za sztuką, która mówi ci jaka jest godzina, albo gdzie jest ulica, której szukasz. Jestem za sztuką, która pomaga przeprowadzać starsze panie przez ulicę" - to manifest Claesa Oldenburga, jednej z ikonicznych postaci dla popartu. Jaka sztuka pomaga organizować współczesność? Poradniki, wystąpienia na TED-zie... to "piękny język naszego wieku" (Guy Debord), który - mimo że jest grafomański - działa. Fanatyczne poświęcenie się wielkiej sprawie, które towarzyszy poszukiwaniu celu sztuki, może łączyć twórców i amatorów sztuki współczesnej z osobami wierzącymi. Ten teleologiczny wymiar współczesnej kultury to element łączący historię z teraźniejszością, awangardę i socrealizm z kulturą współczesną, Internetem i tutorialami. To propozycja sztuki nie tyle krytycznej, co empatycznej.
