Recenzent zaoczny
W sympatycznym skądinąd "Przekroju" czytam felieton Pawła Głowackiego. Ten ceniony krytyk krakowski zajął się premierą sztuki Tadeusza Słobodzianka "Sen pluskwy", którą w Teatrze Nowym w Łodzi wystawił Kazimierz Dejmek. Co prawda Paweł Głowacki nie widział przedstawienia Dejmka ("Donoszę, że nie doniosłem na siebie, iż nie obejrzałem Snu pluskwy - pisze, nawiązując do poetyki "Donosów" Sławomira Mrożka), ale na szczęście jest "Gazeta Wyborcza" i recenzja Pawłowskiego, na podstawie której można sobie wyrobić zdanie na temat łódzkiego spektaklu. Głowacki cytuje więc obficie moją recenzję i zanosi się od śmiechu. Rozrachunek? Cha, cha, cha! Komunizm? Hi, hi, hi! Sumienie? Che, che, che! Pluskwa? Oj, nie mogę! Dejmek? Bo pęknę! Słobodzianek? Umieram! Paweł Głowacki jest nie tylko cenionym krytykiem, ale - jak się okazuje - wynalazcą nowego gatunku dziennikarskiego, który nazwałbym recenzją zaoczną. Zamiast tracić czas i pieniądze na dojazd do odległego teatru, a następnie siedzieć kilka bitych godzin na spektaklu, bierzemy recenzję, najlepiej z dziennika centralnego, i na jej podstawie wyrabiamy sobie zdanie. Inicjatywa Głowackiego jest szczególnie cenna w czasach recesji, kiedy redakcje liczą każdą złotówkę. Redakcji "Przekroju" należą się słowa uznania, że w tak trudnych czasach znalazła sposób na duże oszczędności.
Rozumiem, że wprowadzenie recenzji zaocznych jest fragmentem szerszej reformy tego tygodnika, który ostatnio zmienia szatę graficzną i adres z krakowskiego na warszawski. W związku z tym mam pewną propozycję: chętnie podejmę się recenzowania w "Przekroju" premier z teatrów w Krakowie. Oczywiście obiecuję, że nie wydam ani złotówki na przejazdy, delegacje i hotele. Będę się opierał wyłącznie na artykułach Pawła Głowackiego jako najbardziej miarodajnego źródła w tym mieście.
