Udana inauguracja
"Wyspa Brel" w reż. Romana Kołakowskiego w Teatrze Piosenki we Wrocławiu. Pisze Adam Domagała w Gazecie Wyborczej - Wrocław.
Udana inauguracja nowej sceny teatralnej we Wrocławiu - Roman Kołakowski przygotował spektakl dla dojrzałego widza, eksperymenty artystyczne omijając szerokim łukiem.
Kiedy Konrad Imiela brawurowo śpiewał ironicznych "Burżujów" (z refrenem "każdy burżuj to złamany...") publiczność była zachwycona. I był to zabawny paradoks, bo przecież właśnie z tej publiczności, wzorem snobistycznych lokali gastronomiczno-rozrywkowych usadzonej przy stolikach i popijającej wino, tzw. podmiot liryczny nabijał się.
Samego Jacquese'a Brela gra tutaj Rober Gonera, upozowany na schorowanego, zmęczonego ludźmi i sławą alkoholika-filozofa. Między śpiewanymi przez innych aktorów piosenkami Brel-Gonera, zbiegły przed uwielbiającymi go, burżujskimi tłumami na rajską wyspę Hiva Oa, recytuje egzystencjalne, sprawnie zrymowane strofy autorstwa Romana Kołakowskiego. Nie są to jednak zwierzenia kontestatora, a raczej przystępnie podane smutki i wątpliwości dojrzałego mężczyzny o nieokreślonej sytuacji życiowej i materialnej - w sam raz do skonsumowania między łykami wina.
"Wyspa Brel", jeśli wejdzie do repertuaru na więcej niż planowanych kilka razy, będzie się podobać: zestaw wspaniałych piosenek, z "Amsterdamem" i "Nie opuszczaj mnie" na czele, znani wykonawcy, ciesząca oko inscenizacja (meble kolonialne plus obrazy Gauguina z wyświetlacza, minusem jest, niestety, wyciągnięta z prywatnych szaf garderoba śpiewających aktorów), doskonała robota aranżerska Hadriana Filipa Tabęckiego. Poziom artystycznego wykonania przeważnie wysoki (z prośbą do przekonującego skądinąd Piotra Roguckiego o nauczenie się tekstu). Słowem - jeśli istotą funkcjonowania Teatru Piosenki mają być aktorskie, mniej lub bardziej udane, interpretacje wysokogatunkowych piosenek, debiut teatru należy uznać za udany i rokujący na przyszłość.
