Artykuły

Nie tak dawno przestraszona przez Japończyków panienka skar­żyła teatr "Rozmaitości" o ponie­sione straty moralne. Gdyby moż­na było procesować się o stracony czas - dyrektor Jarecki nie wy­chodziłby z sądów na Lesznie. "Cudzoziemczyzna" jest bowiem jednym z negatywnych wydarzeń sezonu. Reżyseria p. Kilkowskiej idzie tu o gorsze ze scenografią (Kosa Gustkiewicz). Jest to praw­dopodobnie ta Kosa, która trafiła na kamień. Gdyby rzecz nie przy­pominała raczej substancji miękkiej i podatnej... W piosenkach i dygre­sjach poszalał sobie zdrowo p. Młynarski. Nawet własnej pio­sence sprzed lat o wronach nie darował. Kazał ją recytować jako tkliwe poemko liryczne. Najwięcej dostało się przy okazji " teatrom-ambulatorium" i kabaretowi, co wziąwszy pod uwagę rodowód p. Młynarskiego, musi budzić zdu­mienie. Widocznie jednak librecista "Życia paryskiego" postanowił od­ciąć się od kabaretu. Na scenie "Rozmaitości" trójka p.o. akto­rów śpiewa:

Panowie bracia - lepiej zwińmy

kram,

Siądźmy za życia do stypy,

Jeśli myślenie zastępują nam

Kabaretowe dowcipy.

Znam gorszą sytuację. Kiedy myślenie zastępuje brak dowci­pów... Przedstawienie "Cudzoziemczyzny" adresowane jest do szkół. I to właśnie skłania do sprzeciwu. Wątpliwa to lekcja teatru, jeszcze wątpliwsza wydaje się wymowa spektaklu. Inaczej to wyglądało w czasach Fredry, inaczej wygląda dziś problem cudzoziemszczyzny, zredukowany w utworze do kpin z brzmienia obcych języków i ak­ceptacji przaśnej swojskości. Niech nas nie zwodzą strofy finału: ta sztuka, w wersji "Rozmaitości", brzmi fałszywie. W chwili, gdy młodzież gremialnie uczy się ję­zyków, gdy istotne staje się owo

"otwarcie", pozbywanie się kom­pleksów zaścianka i stanów lęko­wych w zetknięciu ze światem - satyra Fredry winna znaleźć odpowiednik w dobudówce współczes­nej, bo przecież nie modny strój nam zagraża i obce słówka, lecz coś, co nazywa się ideologią (sło­wo znane niegdyś twórcom STS-u). O jakiej młodzieży szkolnej myśleli więc realizatorzy spektaklu? Chyba tylko o drugorocznych...