Artykuły

Otwarcie sezonu w Teatrze Powszechnym odbyło się wy­twornie i uroczyście. Premierę poprzedził wernisaż interesu­jącej wystawy "Plakaty teatralne edycji Bohdana Cybulskiego" oraz krótki koncert. Wśród licznie przybyłych gości widzie­liśmy zarówno przedstawicieli władz województwa i miasta, jak też znanych aktorów warszawskich.

Sam spektakl oglądaliśmy już jednak z mieszanymi uczuciami. Roger Vitrac, współtwórca francuskiej awangardy lat dwudziestych, zdaje się być dziś pisarzem przebrzmiałym. Jego sztuka "Wiktor, czyli Dzieci u władzy" bawi umiarkowanie i nikogo już nie gorszy, choć w zamyśle przedrzeźniała zarówno mieszczańską obyczajowość, jak i mieszczańską komedię bulwarową, z nieodłącznym mężem-rogaczem.

Wiktor (Mirosław Seidler), dziecko nad wiek rozwinięte i wyrośnięte, w swoje dziewią­te urodziny drogą szantażu i prowokacji zaczyna demontaż świata dorosłych, obnaża ich małe i duże oszustwa. Z rozmysłem doprowadza rodzinę do obłędu, a równocześnie doś­wiadcza wszystkiego, co życie niesie, również - jak się zda­je - miłości. Gdy umiera, towarzyszy temu seria samo-bójstw, rodzina Paumelle zostaje unicestwiona.

Mimo posępnego zakończenia, którego nie trzeba zresztą traktować dosłownie, utwór u-trzymany jest w klimacie sur­realistycznej komedii, co spra­wia spore kłopoty aktorom nie nawykłym do tego scenicz­nego gatunku. W nieco zwa­riowany ton najcelniej utrafili Włodzimierz Adamski (Ka­rol Paumelle) i Bohdan Sobiesiak (Antoni Magneau), dużo wdzięku wniosły na scenę Bea­ta Bajerska (Lili) i Mariola Kryńska (Estera), pozostali wy­konawcy byli nieco zbyt serio.

Na uwagę zasługuje piękny, choć droższy od biletów, pro­gram z barwnymi reprodukcja­mi obrazów Giorgia de Chirico. Natomiast czy przedstawie­nie będzie się podobać, do­prawdy nie wiem, dość wyraź­nie odbiega od tradycyjnie po­pularnego repertuaru Teatru Powszechnego.