Artykuły

Dla ludzi, którzy znali PAWŁA KONICA, jego szczególna rola w polskim życiu intelektualnym była oczywista. Ale odgrywał ją niezwykle dyskretnie, innych wysuwając na pierwszy plan i niejako poprzez nich wyrażając swoje pomysły - wspomnienie Piotra Bratkowskiego.

Paweł Konic (1954 - 2005)

W 1973 r. razem zaczęliśmy studiować na warszawskiej polonistyce, ale było nas na roku przeszło 200 osób, a Paweł - choć powszechnie lubiany - nie lubił grać pierwszych skrzypiec w naszym życiu towarzyskim. Później znikał mi z pola widzenia na wiele miesięcy, by nagle odnaleźć się i np. zamówić tekst do "Dialogu". Z początku wydawało mi się, że przyjmuję to zamówienie tylko ze względu na starą znajomość. A potem okazywało się, że robię to przede wszystkim dla siebie. Bo Paweł miał bezbłędny dar wyszukiwania w ludziach tego, co w nich najlepsze, i proponował mi napisanie tekstu wtedy, kiedy rzeczywiście wiedział, że mam szansę powiedzieć coś oryginalnego.

Dla ludzi, którzy znali Pawła Konica, jego szczególna rola w polskim życiu intelektualnym była oczywista. Ale odgrywał ją niezwykle dyskretnie, innych wysuwając na pierwszy plan i niejako poprzez nich wyrażając swoje pomysły. Dlatego tak trudno uzmysłowić ową rolę tym, którzy o dokonaniach Pawła dowiadują się po jego śmierci z agencyjnych notek. Zawsze urządzał się tak,że to inni zostawali gwiazdami kreowanych przez niego wydarzeń. A o tym, że w stanie wojennym działał w Prymasowskim Komitecie Pomocy Represjonowanym, nie wiedział prawie nikt, bo robić z siebie kombatanta Paweł zupełnie nie umiał.

Byliśmy chyba na trzecim roku studiów, kiedy jeden z kolegów powtórzył plotkę, że połowa dziewczyn z młodszych roczników kocha się w Pawle. Dlaczego w nim, a nie w którejś z oczywistych gwiazd polonistyki? Te zakochane dziewczyny już wtedy, może podświadomie, dostrzegały to, co miało towarzyszyć Pawłowi Konicowi do końca jego tak boleśnie krótkiego życia. Wewnętrzny spokój i uczciwość. Mądrość i tę niebywale twórczą zdolność do otwarcia się na drugiego człowieka.