Okiem Leopolda
Inauguracją sceny kameralnej Opery Wrocławskiej (Aula Leopeldyńska) była premiera miłej opery Georga Philippa Telemanna "Pimpinone". Rzecz o służącej w domu bogatego starego kawalera, która stopniowo awansuje do tytułu pani domu: męża, oczywiście, spychając do roli pomywaczki (pomywacza), odbyła się pod patronatem trzech cesarzy, Ducha Św. i dwóch, zasiadających w lożach rektorskich, lokai. Mniej więcej taką scenografię zafundowała sala, czym zresztą inscenizator zbytnio się nie przejął, tworząc dodatkowy (śmiem sądzić, że niezamierzony) efekt komiczny. Orła w tylnej niszy zakryto jakby całunem, a może raczej białym welonem, spod którego wyzierał tylko łeb ze złoconą koroną i grzbiety skrzydeł. Atmosferę domowego zacisza(?) zaznaczały dwa świeczniki, wspomniani lokaje i umieszczone w programie libretto. Miało ono zresztą znaczenie kluczowe, jako że śpiewacy, choć używali języka polskiego, rozumiani jedynie bywali. Sporadycznie. W nieuznawaniu dykcji celowała szczególnie Agnieszka Dondajewska (służąca Vespetta), a partnerujący jej Józef Frakstein był niewiele lepszy. Odznaczali się jednak dużą vis comica. Szkoda, że w auli z dalszych rzędów trudno ich było dostrzec. Problemu stylowości zgłę-biać nie będę (poza strojami nie istniał) - zwrócę natomiast uwagę na śpiew p. Dondajewskiej - usłyszeliśmy głos duszący się w dole i krzyczący w górze, ciekawy w (bardzo licznych) koloraturach. Nieco bardziej standardowy był Pimpinone - mniej zadyszki i mniej krzyku. Orkiestra ("Leopoldinum") grała żywo i barwnie - urzekała jednak tylko w bardzo rzadkich piano...
Intrygujące też było przedzielanie aktów instrumentalnymi intermezzami, jako że w wieku XVIII to właśnie opera buffo typu "Pimpinone" była używana (i pisana) jako intermezza w spektaklach opera seria, aby widzowie zbyt się dostojnym Heroizmem, Miłością i Śmiercią na scenie nie zmęczyli.
W sumie jednak cel omawianego przedstawienia osiągnięto, publiczność została rozbawiona.
