"Skoro go nie ma" z Wrocławia
Wrocławski Teatr Polski odszukał nigdy nie grana sztukę Tadeusza Peipera z roku 1933 "Skoro go nie ma" i wystawił ją na swej scenie kameralnej w reżyserii Jerzego Wróblewskiego. Bardzo to interesujące znalezisko. Sztuka napisana przez ówczesnego papieża naszej awangardy wydaje nam się dzisiaj całkiem "normalna". Jesteśmy otrzaskani z wszelkimi skrótami i metaforycznymi i umownościami, nic nas tu nie zadziwi. Ale na owe czasy musiała działać jako nowość.
Sztuka o tematyce współczesnej: do pokoju (zamienionego przez Łucję Kossakowską w klatkę) dochodzą odgłosy krwawej manifestacji robotniczej w Krakowie w roku 1923. Ale ta konkretna rzeczywistość jest teatralnie przetworzona. W pokoju kilka osób obserwuje tę manifestację przez okno: Stena, In(truz), Narz(eczony). Ich postawy ulegają ustawicznym zmianom zależnie od sytuacji i od tego, kto jest w danej chwili górą. Zmiany te łączą się misternie z grą erotyczną między tym trojgiem osób. W ogóle całość jest misternie zbudowana według zasad sztuk "dobrze skrojonych": każdy szczegół podany jest po to, aby potem zagrał i okazał się potrzebny. W sumie zaś wynika z tego wcale ostra satyra na ludzi zmieniających błyskawicznie a wedle potrzeby poglądy, ludzi bez twarzy i bez swego ja.
Przedstawienie wrocławskie utrzymuje się w konwencji komediowej filmu niemego z lat dwudziestych. Bardzo to jest zabawne zwłaszcza, że Krzesisława Dubielówna z dowcipną finezja gra uwodzicielskiego wampa. Ale im bliżej końca, kiedy sprawy przybierają ton bardziej serio, konwencja ta zaczyna zawodzić. Józef Skwark bardzo sprawnie, z humorem parodiuje Ina i jego rozliczne przemiany, ale zaciera przy tym satyryczną ostrość tej postaci. Dobre sylwetki robotników stworzyli: Bolesław Abart i Tadeusz Skorutski. Całość można zaliczyć do ciekawszych zjawisk tegorocznych Warszawskich Spotkań Teatralnych.
