Hiob, nasz bliski
"Milczenie o Hiobie" w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w Stolicy.
Jerzy Łapiński jako Starzec pamięta tylko, że jacyś źli ludzie zatłukli mu kota. Ale imienia kota już nie pamięta. Dominika Kluźniak jako lektorka czyta fragmenty "Dziennika z bunkra Miła 34", za każdym razem w ten sam sposób przygotowując się do kolejnej sesji nagraniowej, aż do chwili, kiedy wybuchnie, niezdolna już do lektury tych porażających wspomnień z warszawskiego getta. Wiktoria Gorodeckaja zachwyca w partiach śpiewanych. Monika Dryl ze swadą przewodniczki opowiada o obrazach. Karol Pocheć przytacza kawałki wywiadu z Andrzejem Stasiukiem, który zastanawia się nad źródłami antysemityzmu. Zbigniew Zamachowski jako artysta estradowy snuje brawurową opowieść o bocianach, które się niczym nie przejmują. Tomasz Sapryk dzieli się rodzinnymi dramatami biznesmena. Wszyscy razem tworzą na scenie przezabawną opowieść o "Czapli o niewzruszonej nodze", którą inicjuje Dominika Kluźniak jako sepleniąca Żaba. Cezary Kosiński mówi o Hiobie słowami Wujka i Miłosza, jakby to była jego prywatna historia.
Wielkie materii pomieszanie, powaga i żart obok siebie, które owocują prawdą - potrzebą namysłu nad sobą. Oto przesłanie spektaklu "Milczenie o Hiobie" w reżyserii Piotra Cieplaka. Przedstawienie staje się punktem wyjścia nie tylko do artystycznej kreacji, ale i zaproszeniem do wspólnej medytacji. Jej tłem jest pełna zaskakujących brzmień ilustracja muzyczna artystów zespołu Kormorany, od lat współpracujących z Cieplakiem, a szczególną scenerię tworzy scena Teatru Narodowego, gdzie zmieściła się i widownia, i przestrzeń gry.
