Każdy sobie
NAJNOWSZA PREZENTACJA twórczości Witolda Gombrowicza przygotowana na scenie krakowskiej Bagateli przez Waldemara Śmigasiewicza, zatytułowana "Hulajgęba", a oparta na "Ferdydurke" i "Dziennikach", zapowiadała się interesująco. Nie pierwszy raz Śmigasiewicz prezentuje na tej scenie inscenizacje dramatów i prozy Gombrowicza. Z różnymi zresztą rezultatami. Obecna grzeszy tym samym, co poprzednie: zaczyna się świetnie, potem jest znacznie gorzej...
Reżyser jest wierny tekstowi Gombrowicza; ma również pomysły na jego wystawienie. Spektakl składa się z trzech części; znakomitej pierwszej, poprawnej drugiej oraz nudnawej trzeciej. Część pierwsza emanuje duchem Gombrowicza. Na scenie doborowy zespół wykonawczy ze świetnie rozpisanymi rolami. Zwłaszcza wyśmienicie wcielił się w rolę Bladaczki Sławomir Sośnierz. I gdyby na tym akcie poprzestać, przedstawienie byłoby bardzo dobre. Ręce same składają się do oklasków przy pojedynku na miny i nie tylko.
Na początku drugiego aktu, kiedy akcja przenosi się do domu Młodziakowej, gdzie Bohater mieszka na stancji, jest jeszcze jako tako. Bohater (Dariusz Starczewski), Pimko (Piotr Różański), Młodziakowa (Alina Kamieńska), Młodziak (Marek Litewka) i częściowo Ewelina Starejki jako Zuta tworzą dobrze zorganizowaną grupę. Po kilkakrotnym jednak wejściu na scenę Zuty, która ma wszystkich omotać seksem, reżyser jak gdyby traci śmiałość. Niby to rozbiera Zutę, a właściwie nie rozbiera, niby namawia nas, abyśmy uwierzyli, że jest ona czystą emanacją seksu, a sam w to ani przez moment nie wierzy.
W tym momencie akcja wymyka się reżyserowi z rąk. W dalszej części przedstawienia każda z postaci istnieje już tylko dla siebie, każdy z aktorów gra pozbawiony batuty reżysera. Jedynym, który próbuje uwierzytelnić swe działania jest Jakub Bohosiewicz w roli Syfona. Jeszcze raz potwierdziło się, że Gombrowicz potrafi płatać figle nawet najbardziej doświadczonym reżyserom
