Kolejne Rozmowy z diabłem
"Apologia Orfeusza..." - monodram w reż. i wykonaniu Mariana Dworakowskego w Teatrze Krypta w Szczecinie. Pisze Ewa Podgajna w Gazecie Wyborczej - Szczecin.
"Apologia Orfeusza..." to rzecz o człowieku żądnym boskości. Zabawna, mądra, zagrana z pasją
Po "Rozmowach z diabłem" (a właściwie granym pod tym tytułem całego zbioru "Wielkim kazaniu księdza Bernarda") Marian Dworakowski [na zdjęciu] ponownie dzieli się w Teatrze Krypta swoją miłością do opowiadań filozoficznych Leszka Kołakowskiego, sięgając tym razem po drugi tytuł z jego zbioru - "Apologię Orfeusza, śpiewaka i błazna rodem z Tracji, syna królewskiego".
Oto staje przed nami człowiek w zdobnym chitonie, śpiewak z antycznej Tracji. Snuje opowieść o swoim życiu, które uległo dramatycznej zmianie, kiedy do jego raju wkroczył wąż (ale nie bez przyzwolenia Orfeusza). Wąż miał dać nieśmiertelność (a więc boskość), tymczasem zabrał małżonkę. Poznajemy Orfeusza w momencie, kiedy wraca z Hadesu, skąd nie udało mu się przyprowadzić Eurydyki. Postać Orfeusza, który niczym mistrz filozofii analizuje teraz w szerokim spektrum zagadnień filozoficznych swoją nieudaną misję w świecie podziemnym, Marian Dworakowski przedstawia przewrotnie, z nadekspresją strojenia min, przewracania oczami, z całym tym fałszem aktorskiej minoderii. To najpierw nieco widzów zaskakuje, potem przyprawia o wybuchy śmiechu, ale powoli niczym po nici, na której wiszą wieszaki (tak wygląda scenografia projektu Anny Januszewskiej), doprowadza też do wzruszenia. Bo nie wynikającej z nieumiejętności aktorskich, ale z chęci pokazania siebie w krzywym zwierciadle, z żartu z siebie, z własnego aktorstwa. Bo patrząc na strojącego miny żałosnego komedianta, dotykamy też zrozpaczonego człowieka, samotnego, targanego poczuciem własnej małości.
