Artykuły

Ma więc Warszawa następny teatr. Z szumem i z fanfara­mi otwarty "Pierwszym dniem wolności" Kruczkowskiego. Ale nie jest to teatr zwyczajny. Może później spowszednie­je. Dziś nie sposób nie pamiętać o tym, że jest to inicjatywa mieszkańców Woli. Chcieli koniecznie mieć swoją zawodową scenę, stworzyli więc komi­tet budowy teatru, powołali doń ludzi, którzy naprawdę mogli pomóc i auten­tycznym społecznym wysiłkiem prze­robili salę kina Mazowsze. Sceny mo­gą pozazdrościć inne stołeczne placów­ki, widownia wygodna, dostosowana do tego, co w założeniach programowych kierownictwa artystycznego wyczytali­śmy: teatr chce być blisko widza.

Repertuar teatru, którego dyrekcję i kierownictwo artystyczne objął Ta­deusz Łomnicki, przedstawia się inte­resująco: będzie i montaż dokumen­talny, opracowany na podstawie nie ukończonego dramatu Broniewskiego "Proletariat" i utwór o Goi "Gdy ro­zum śpi" w reżyserii Wajdy i sztuka Gelmana, według której powstał gło­śny film radziecki "Premia".

Jeśli chodzi o repertuar lekki, to w warszawskich teatrach nie najlepiej. Na premierze "Wodewilu z myszką" Okudżawy w Teatrze Rozmaitości sa­la była zapełniona, bo Okudżawa ma wyrobioną markę, ale w przedstawie­niu zgubiono to, co stanowiło wartość powieści, którą autor przerobił później na ów wodewil.

W Teatrze Kwadrat kolejna kome­dia. Tym razem jest to "Prawdziwy inspektor Dog" Stopparda, staranne przedstawienie, ale dość wątłe, śmiechu też nie za wiele. Dobrze przynajmniej, że wszystko krótko trwa.

A swoją drogą nie wiem, czy tak źle jest z lekkim repertuarem, czy ja­kieś złe fatum ciąży nad poczynania­mi stołecznych scen w dziedzinie ko­medii - dość, że bezrybie coraz więk­sze, nawet kabaret studencki, który kiedyś tak dowcipnie i zabawnie za­czynał swój żywot w Szkole Teatral­nej, obniżył znacznie lot.