Dramat konfliktów
"Don Carlos" w reż. Gianfranco de Bosio w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Recenzja Andrzeja Chylewskiego w Głosie Wielkopolskim.
Inscenizacja "Don Carlosa" Verdiego wymaga mądrego reżysera i wspaniałych śpiewaków...
Na przedpremierowej konferencji prasowej reżyser Gianfranco de Bosio zauważył, że niejeden włoski teatr operowy mógłby pozazdrościć obfitości verdiowskiego repertuaru poznańskiej scenie operowej. Nie dziwi więc kolejna poznańska przymiarka (premiera w sobotę, 24 września) do "Don Carlosa" [na zdjęciu scena z przedstawienia], dzieła równie ważkiego i pięknego, co trudnego.
Gianfranco de Bosio okazał się reżyserem mądrym, bo nie szukał eksperymentu, lecz przejrzystości fabuły tekstowej i muzycznej, nastawionej na komfort sceniczny solistów (kierownictwo muzyczne sprawuje i Orkiestrę Teatru Wielkiego poprowadził Grzegorz Nowak). W imponującej zgodzie ze scenografami (Wiesław Olko - dekoracje, Ryszard Kaja - kostiumy) i twórcą ruchu scenicznego (Zbigniew Szydełko) przygotował spektakl w narracji tradycyjnej, ale potoczysty, klarowny i zwarty. Pozorną statyczność (komfort wykonawców) potrafili jednak indywidualną ekspresją wykorzystać kreujący choćby Filipa Eboli, czy Posę. Element drugi, wokalny, okazał się dużo trudniejszy do zrealizowania Wspaniale siły Teatru Wielkiego reprezentował (komplementowany też przez reżysera) chór, przygotowany przez Jolantę Dotę-Komorowską. Mimo dzielnej postawy nie wywołali entuzjazmu Marek Szymański (Don Carlos) i Maria Mitrosz (Elżbieta). Powierzenie im tych ról nastąpiło zdecydowanie za wcześnie. Bardzo podobał się natomiast, tak wokalnie, jak i postaciowo, Adam Szerszeń (Posa), udanie siał grozę Marian Kępczyński (Inkwizytor). Prawdziwy zachwyt wzbudziły obsady gościnne. Obecny poznański "Don Carlos" to wspaniały popis Marka Gaszteckiego (Filip), przejmującego w swym skonfliktowanym osamotnieniu. Prawdziwy sceniczny lwi pazur pokazała również Małgorzata Walewska (Eboli).
