Artykuły

Nie wiem, kto to jest Stanisław Tym, którego sztukę "Rozmowy przy wy­cinaniu lasu" wystawił krakowski Stary Teatr. W programie do spektaklu nie pomieszczono żadnej informacji o autorze. Nie potrafię więc powiedzieć, czy to debiutant, czy też ktoś, kto ma już poza sobą poważniejsze doświad­czenia pisarskie. Choć przeglądam uważnie pisma literackie - o ile mnie pamięć nie myli - nie zauważyłem w nich tekstów Tyma. Skłonny więc je­stem sądzić, że "Rozmowy przy wyci­naniu lasu" - to raczej początek karie­ry dramatopisarskiej.

W tekście Tyma odnaleźć można du­żo klisz literackich z polskiego "teatru absurdu", przede wszystkim Mrożka, ale także z Afanasjewa. Autor "Rozmów..." ma duże poczucie śmieszności życia, które ukazuje w krzywym zwierciadle sa­tyry. Zabawny jest zwłaszcza dialog ba­zujący na prymitywizmie myśli bohaterów, ubóstwie leksyki i składni, odwo­łujący się często do pure nonsensu, któ­ry w pewnych momentach odsłania ja­kieś tragiczne perspektywy rzeczywi­stości. Nie trzeba konkretyzować po­szczególnych sytuacji dramatycznych, wystarczy bardzo ogólnie wejść w ich klimat, by poczuć się zgniecionym przez narastający absurd, który nie jest tylko absurdem, ale także świadczeniem prawdzie o świecie - naszym, własnym, polskim.

Jest w tym spektaklu kilka świetnych kreacji aktorskich, które czynią widowisko zajmującym dla widza nawet wte­dy, kiedy mielizny tekstu dają o sobie znać. Najbardziej podobali mi się Macuga Bolesława Smeli i Bimber Jerzego Treli. Bardzo ludowi w stylu bycia, rea­gowania, rodzaju filozofii i gatunku hu­moru. Przezabawny był zwłaszcza Jerzy Trela, grający sytuacje komediowe niekomediowo.

Scenografia Kazimierza Wiśniaka - malarska i nastrojowa, eksponująca na­turalne kolory lasu, jego materialną dotykalność - pryzmy ściętego drzewa.