Teatr o zmierzchu życia
W tym roku Zarząd ZASP w ramach obchodów Międzynarodowego Dnia Teatru zwrócił się z prośbą o tekst orędzia do jednego z najstarszych członków stowarzyszenia. Jest nim 93-letni Robert Rogalski.
W tym naszym dniu, w Międzynarodowym Dniu Teatru, chcę Wam, Drodzy moi, Aktorom ze wszystkich krajów świata, tym wielkim i tym małym, młodym i starym, złożyć moje najlepsze życzenia. A czyni to wasz dziewięćdziesięciotrzyletni kolega, który dużo przeżył i dużo widział. Przede wszystkim wojnę i dwie okupacje - niemiecką, której wykwitem był Auschwitz i inne obozy zagłady i tę drugą, sowiecką, niosącą obietnicę raju na ziemi, a której owocem były takie miejsca jak Katyń, Charków, Miednoje, gdzie strzelano w tyły głów naszych ojców i braci. Tragiczny Teatr: życie. Oby Wasz Teatr, ten, który zwykł się zaczynać romantyczną miłością Romea i Julii a kończyć samotnością Króla Leara, był zawsze piękny. Tak, nawet w tragizmie - piękny.
Mój teatr zaczął się blisko siedemdziesiąt lat temu, w 1944 roku w Teatrze Frontowym 8 Dywizji Piechoty. A potem Iluż ja miałem szczęście poznać wspaniałych twórców: Schillera, Wiercińskiego, Zelwerowicza, Warneckiego, Korzeniewskiego, Bardiniego. A ilu też wielkich mistrzów naszego zawodu. Dokonałem w życiu, ile dane mi było dokonać. A teraz z nadzieją patrzę na Was, na Wasz piękny trud. I chcę Wam, w tym szczególnym dniu, za ten trud pokazywania esencji życia na scenie - podziękować. I sukcesów życzyć. Bądźcie skromni i wielcy. Twórzcie Teatr, w którym nie będzie zawiści, poniżania, opluwania. Uśmiechajmy się do siebie, podawajmy sobie rękę w sytuacjach trudnych, a będzie nam lżej i radośniej. A jeżeli będziecie chcieli zobaczyć mój obecny teatr o zmierzchu życia, to zapraszam. Usiądziemy sobie na dywanie z zielonych mchów, zapachy bzów i konwalii otulą Was ciepłym powiewem, szybkoskrzydłe nietoperze odsłonią kurtynę nocy i zacznie się piękny koncert słowiczych nokturnów. Poczęstuję Was zebranymi przeze mnie poziomkami, oraz najsłodszym miodem zebranym z moich uli i powiem, tuląc Was do serca: kocham Was wszystkich.
Pozwólcie, że zakończę słowami poety, jego modlitwą. Ważne to słowa dla mnie. A myślę, że także dla wielu z Was:
"Każda niech Polska będzie wielka.
Synom jej ducha i jej ciała,
Daj wielkość serc, gdy będzie wielka.
I wielkość serc, gdy będzie mała."
***
Robert Rogalski
Aktor, absolwent warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, zadebiutował w 1948 roku na scenie łódzkiego Teatru Wojska Polskiego rolą w "Igraszkach z diabłem" Drdy w reżyserii Leona Schillera. Niebawem opuścił Łódź, by zagrać w Teatrze Polskim w Szczecinie, po czym niemal na stałe związać się ze sceną warszawskiego Teatru Ateneum, Polskiego i na długie lata Teatru Ziemi Mazowieckiej, wstępując po drodze na chwilę do Teatru Ziemi Opolskiej a kończąc w stołecznym Teatrze Ochoty. Wcielał się w różne postaci w sztukach: "Rewizor" i "Ożenek" Gogola, "Horsztyński" Słowackiego, "Lorenzaccio" de Musseta, "Wiele hałasu o nic" Shakespearea, "Szkoła żon" Moliera, "Zemsta" Fredry, "Niemcy" Kruczkowskiego, "Klub kawalerów" Bałuckiego, "Folwark zwierzęcy" Orwella i wielu innych pod reżyserska ręką Janusza Warmińskiego, Janusza Warneckiego, Edmunda Wiercińskiego, Bronisława Dąbrowskiego, Jana Świderskiego, Bohdana Korzeniewskiego, Andrzeja Ziębińskiego, Krystyny Berwińskiej, Wandy Wróblewskiej, czy Jana Machulskiego.
W kinie zadebiutował rolą Eskimosa w obrazie "Na białym szlaku", by jeszcze wiele razy pojawić się na ekranie, między innymi w filmie "Piksele", serialach "Modrzejewska", "Odjazd", czy "Dom" Jana Łomnickiego. W 2012 roku zaistniał w świadomości widzów niezwykle ważną rolą w filmie "Pokłosie" Władysława Pasikowskiego. Jego kreacja była szeroko komentowana w mediach. Ciekawe, że dziewięćdziesięciolatek zaskoczył reżysera nie zgodziwszy się na dublurę w dość brutalnej scenie wymagającej sprawności fizycznej.
