Gloria bez aureoli
Teatr kaliski przygotował trzecią premierę sezonu 1998/1999. Również i tym razem dyrektor Jan Nowara powierzył inscenizację osobie młodej, bardziej dowierzając świeżości spojrzenia niż reżyserskiej rutynie.
Zamysł ten sprawdził się - jak dotychczas - najlepiej w przypadku "Romea i Julii" Williama Szekspira, ponieważ Bartłomiej Wyszomirski wprost eksplodował feerią pomysłów inscenizatorskich.
Atutem urodzonej i wychowanej w Sztokholmie Natalie Ringler, która podjęła się reżyserii sztuki Margarety Grapę "Dla Julii", jest znajomość realiów skandynawskich, a co za tym idzie także tradycji teatru realistycznego, oczywistą wadą - niemal całkowity brak doświadczenia, bowiem ta ambitna dziewczyna jest jeszcze studentką IV roku krakowskiej PWST,
Akcja sztuki rozwija się spiralnie, niewiele w niej dramatycznych zapętleń, tak więc potrzeba dużej pomysłowości reżysera, aby przedstawienie trzymało w napięciu. Tymczasem scena kameralna kaliskiego teatru - mimo iż szczodrze wypełniona przez Annę Popek dekoracjami - wydawała się momentami zbyt duża. Natalie Ringler chyba nie bardzo wiedziała, jakimi działaniami aktorzy mogliby wypełnić te pustkę.
To, że przedstawienie można jednak obejrzeć, nie odwołując się do miłosierdzia Morfeusza, jest zasługą aktorstwa Ireny Rybickiej, która potrafiła uczynić z Glorii nie tylko starzejącą się kobietę, przeżywającą gorycz osobistych i zawodowych porażek. Ona sprawiła, że jesteśmy w stanie darzyć sympatią tę niespełnioną aktorkę, porzuconą kochankę, a zarazem okrutną córkę i niezdarną matkę.
Autorka sztuki była obecna na premierze i, chyba nie do końca zadowolił ją sceniczny efekt. Pytana o wrażenia, dyplomatycznie odpowiedziała, że zaskoczył ją ten melanż ducha Północy i polskości.
