Dramat układasz...
Nurtowało mnie pytanie, jak można dysponując tak nikłymi możliwościami porwać się na przedstawienie wielkiej, eschatologicznej wizji świata, jaką niewątpliwie zawiera pierwowzór Z. Krasińskiego.(...)
...pasowała do owego misterium życia ludzkiego muzyka Zbigniewa Karneckiego wprowadzająca nastrój, a później towarzysząca postaciom i wydarzeniom. Często była aż natretna, budząca sprzeciw, gdy stawała się tylko nieartykułowanymi dźwiękami, to znów rozwijająca się w melodię - tak zmienna i poszarpana, jak życie ludzkie.(...)
"Oto jaki jest człowiek" - zda się mowić Andrzej Dziedziul, gdy wychodzi przyodziany w połowie w szaty hrabiowskie, a w połowie w czarny płaszcz. Owa dwoistość natury człowieka, skazanie go na życie od chwili jego narodzin, skazanie na ciągły wybór postaw i wynikająca z tego niepewność - oto główny temat przedstawienia. Dramat świata ukazany przez Krasińskiego, został tu dzięki umiejętnemu wycięciu tekstów wyciszony i sprowadzony do życia ludzkiego. Ideę sztuki podkreślała również trafna scenografia Stanisława Lose. Czarne prostokątne ramy, czarne postacie, idea ukazana jako biała niewieścia postać, postacie z tłumu majace kształt i głos, a nie mające tylko twarzy - wszystko to pasowało zarówno do klimatu sztuki, jak i do reżyserii. Postać głównego bohatera - człowieka - przykuwa, tym bardziej, że pojawia się on z twarzą, ale bez kostiumu. Nie ma na sobie nic, nawet skóry, widać tylko czerń poprzecinaną pasmami. To kostium, który przywdziewa, stwarza z niego człowieka. Jak bardzo przypomina on w takim ujęciu zawieszone obok marionetki poruszane przez idee i namiętności.
