Artykuły

KRZYSZTOF KUCHARSKI - Gdybym przedstawiając pana wro­cławianom zaczął od tego, że jest pan reżyserem Państwowego Te­atru "Komedia" w Zagrzebiu, nie­wiele osób skojarzyłoby ten fakt z pana nazwiskiem, ale wystarczy dodać, że wyreżyserował pan takie przedstawienia znane z wrocławskich festiwali studenckich jak "Ptaki i ptaszyska", "Drugie drzwi na lewo", wreszcie "Gargantuę" wszyscy teatromani natychmiast wrzasnęliby: Jerković!

BOGDAN JERKOVIĆ: - Nie je­stem o tym zupełnie przekonany cz by tak było, szczególnie z tym wrzaskiem, ale... przyznaję, mam we Wrocławiu wielu przyja­ciół.

KUCHARSKI: - I głównie dlate­go podjął się pan wyreżyserowa­nia w Teatrze Polskim wielkiego widowiska J. L. Barraulta "Rabelais"...

JERKOVIĆ: - Dlatego pracuję we Wrocławiu, że Teatr Polski mi to zaproponował, ja nie odważył­bym się wystąpić z czymś takim. We Wrocławiu jest surowa i znają­ca się na teatrze publiczność...

KUCHARSKI: -To jest kokieteria, zbierał pan brawa w teatrach Par­my, Mediolanu, Dusseldorfu i Stutt­gartu, wreszcie w słynnym bel­gradzkim teatrze "Atelier 212" wy­stawił pan "Operetkę" Gombrowi­cza. A nasza publiczność jest ra­czej pobłażliwa, choć na pewno, tak jak pan powiedział, zna się na teatrze.

JERKOVIĆ: - Nie pozwolił mi pan skończyć, chciałem dodać, że podjąłem się pracy w tym teatrze oczekując ciekawej przygody, szu­kając nowego...

KUCHARSKI: - I co nowego zwęszył pan we Wrocławiu?

JERKOVlĆ: - Spotkałem się z zapałem, wiarą, spontanicznością, entuzjazmem. To są najważniejsze składniki w pracy w teatrze...

KUCHARSKI: - Pracuje pan naj­częściej z teatrami studenckimi, nieprofesjonalnymi czy półprofe­sjonalnymi... im chyba nie braku­je ani entuzjazmu, ani zapału, ani wiary?

JERKOVĆ: - Obce pan wie­dzieć dlaczego zdecydowałem się pracować w teatrze zawodowym... Po pierwsze dlatego, że też je­stem reżyserem zawodowym, po drugie, właśnie od teatru zawodo­wego otrzymałem propozycję, ale aby pana pocieszyć powiem panu, że w tym widowisku prócz 30 aktorów zawodowych występuje około 50 amatorów-statystów. Czy tego pan oczekiwał?

KUCHARSKI: - Nie boi pan się takiego zderzenia?

JERKOVlĆ: - Nie ma czego się bać. Zakładam, że młodzi statyści wniosą do spektaklu dużo świe­żości, spontaniczności, a zawodo­wi aktorzy z pełną perfekcją po­prowadzą całe widowisko...

KUCHARSKI: - Recepta prosta, ale jak pan sobie daje radę z takim tłumem na scenie...

JERKOVlĆ: - Jestem stary lis, toteż mam kilku znakomitych po­mocników; z Jugosławii przyjechał ze mną Srećko Capar, a z Teatru Polskiego zgodził się mi pomagać Zygmunt Bielawski. To jeszcze nie wszyscy... ruchem scenicznym za­jął się Leszek Czarnota, a muzykę skomponowali Zbyszek Piotrowski i Julian Kurzawa.

KUCHARSKI: - Scenografię sam pan zaprojektował?

JERKOVIC: - Scenografia jest dziełem Drago Turina...

KUCHARSKI: - O ile pamiętam, realizuje pan to widowisko po raz drugi?

JERKOVIĆ: - Pierwszy raz re­żyserowałem ten spektakl w roku 1970 w Teatrze Narodowym w Bel­gradzie, oczywiście z inną scenografią i inną muzyką...

KUCHARSKI: - Reżyseruje pan w wielu krajach. Czy przystępując do pracy nad jakimś widowiskiem myśli pan sobie, po cichu, gdzieś w Mediolanie czy Wrocławiu... chciałbym, żeby to było wydarze­nie teatralne w Europie...

JERKOVIĆ: - Gdyby to było możliwe za każdym razem, pew­nie w końcu przestałoby cokolwiek znaczyć. Zawsze chcę to co ro­bię zrobić jak najlepiej, to oczy­wiste. Największą nagrodą nie są brawa czy owacje na premierze, ale oklaski po setnym czy pięć­dziesiątym przedstawieniu; kiedy publiczność zapełnia bez przerwy widownię sprawia tym twórcy wię­kszą przyjemność, niż nawet nie­które zachwyty fachowców, czy lu­dzi teatru...

KUCHARSKI: - Życzę w takim razie braw po... 150 przedstawie­niu "Rabelais" we wrocławskim Teatrze Polskim i do zobaczenia w październiku na Festiwalu Tea­tru Otwartego, pewnie pan przyje­dzie, jak zwykle... Dziękuję za rozmowę.