Gdańsk. Premiera Bałtyckiego Teatru Tańca w Operze
23 lutego Bałtycki Teatr Tańca zaprasza na premierę spektaklu "Cool Fire" Izadory Weiss, do muzyki Nigela Kennedy'iego oraz Jimiego Hendrixa. Spektakl będzie pokazywany podczas jednego wieczoru z nową wersją spektaklu "Out".
Spektakl Izadory Weiss oparty na muzyce Nigela Kennedy'ego i Jimiego Hendrixa przekazuje emocje, których nie sposób opisać słowami. Niesamowita energia kultowego skrzypka, z którego twórczością choreografka związana jest od początku swojej drogi artystycznej, daje tancerzom BTT szansę pokazania swojej siły i perfekcji na skalę, z jaką jeszcze nie mieli do czynienia. Przesłanie spektaklu jest zgodne z tym, w co Izadora Weiss wierzy niezmiennie, że konflikty i podziały między ludźmi są narzucone przez systemy kulturowe i religijne. Utrwalane od wieków fałszują jedność ludzkiego gatunku, którą odnajdujemy dzięki sztuce. To przede wszystkim muzyka, a wraz z nią taniec tworzą obszar, gdzie możemy pojednać się z wrogami, odmieńcami i innymi od nas, którzy wydają się oddzieleni systemem barier nie do pokonania. Muzyka i jej wspólny dla wszystkich rytm jest w stanie przezwyciężyć wzajemne lęki i uprzedzenia. Są świętem bez codziennego strachu przed obcością. Nie jest to święto łatwe, bo potrzebne są do niego wspólne emocje, często o wielkiej sile, które tylko wybitni artyści są w stanie nam podpowiedzieć i pokazać ich piękno. Dlatego tak wielka różnica istnieje pomiędzy sztuką tańca najwyższej jakości a przyjemnością wspólnej zabawy w dyskotece. O tym również opowiada ten niezwykły spektakl.
Marek Weiss
***
Spektakl "Out" miał swoją premierę w 2010 roku i był wielokrotnie wznawiany w oryginalnym kształcie dwuaktowego wieczoru, ale tym razem Izadora Weiss postanowiła wydobyć z niego samą esencję i pokazać go w wersji skróconej, żeby przesłanie o wartościach tkwiących w świecie outsiderów stało się bardziej widoczne. Muzyka tego poetyckiego spektaklu przybrała formę bardziej skondensowaną, a tancerze BTT wypełnili ją dodatkową interpretacją. Na szczególną uwagę zasługują tu nasze znakomite solistki w partii Szarej i Białej. Opowieść o ich szczególnej seksualności, wywiedziona z ducha barokowej muzyki, a zakończona współczesnym akcentem poszukiwania miłości jako jedynego lekarstwa na samotność, kontrastuje z samozadowoleniem świata męskiego ozdobionego frywolnymi spódniczkami. Motyw błąkającej się wśród ludzi śmierci, przed którą nie ma ucieczki nawet na oucie, stał się w tej wersji bardziej dojmujący, a lament kobiet po utracie tych, którzy odchodzą, mimo miłości, jaką się ich obdarza, jest jedną z najbardziej wstrząsających scen w teatrze tańca.
Marek Weiss
