Artykuły

Goście, jakby się umówili, przyszli wszyscy w wieczorowej czerni. Snuła się dyskretna woń perfum co naj­mniej od Estee Lauder... Pre­mierę sztuki "Ręce na szyję za­rzucić", napisanej przez pol­skiego autora emigracyjnego Mariana Pankowskiego za­szczycił obecnością chyba cały katowicki Business Club.

Autor przyleciał z Belgii, gdzie stale mieszka i gdzie był kierownikiem katedry poloni­styki w Universite Libre. To wielce dystyngowany pan, za­równo w sposobie prowadzenia dyskusji (na konferencji praso­wej), jak i w wyborze... miodo­wego krawata, stonowanego z zabłąkaną krateczką na jego garniturze. Ale w swoim pol­skim pisarstwie to ktoś zupeł­nie inny. Jego wybory erotyczne dały mu nawet miano pisarza skandalizującego.

Sztuka "Ręce na szyję zarzu­cić" należy ponoć do tych mniej bulwersujących, ale oczywiście zaskakuje wyborem tematu. O oblężonym Lenin­gradzie pisano dotąd wyłącz­nie patetycznie. Przedstawiano bohaterstwo i cierpienie. Ma­rian Pankowski zajął się trze­ma kobietami w oblężonym mieście, którym wojna odebra­ła mężczyzn. Filozofię Penelopiego oczekiwania w wierności wymyślili panowie, przyjrzyjmy się więc, jak ów mit w praktyce wygląda i ile ko­sztuje.

Trzy bardzo różne radzieckie panie, wówczas jeszcze towa­rzyszki, przedstawiły Maria Stokowska, Anna Chechelska i Violetta Smolińska, a Armię Czerwoną reprezentował Jerzy Kuczera. Przedstawienie wyre­żyserował Dariusz Banek z Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.

Prapremiera sztuki Pankow­skiego otworzyć ma na Scenie Kameralnej serię (?) nowości dramaturgicznych, co jest bar­dzo dobrym pomysłem.

Teatr Śląski miał w dniu so­botniej premiery i drugą miłą uroczystość. Parę godzin wcze­śniej wyszła za mąż - i to ponoć bardzo dobrze - pani Maria, która przez wiele lat fryzowała i kreowała czuby aktorskie w tym teatrze.

Życzymy szczęśliwych lat.