Artykuły

Nadzwyczaj skromny, czarujący, raczył nas teatralnymi anegdotami. Gościem spotkania w klubokawiarni Gazety Wyborczej w cyklu "Film, muzyka, teatr w Gazeta Cafe" był znakomity aktor Piotr Fronczewski.

W Teatrze Ateneum przygotowuje się do premiery "Ja, Feuerbach". Sztuka Tankreda Dorsta, opowieść o teatrze od kulis, to doskonały pretekst do rozmowy o istocie aktorstwa, o miłości do teatru.

Piotr Fronczewski opowiadał o swoim mistrzu Gustawie Holoubku. Na jego spektakle chodził już jako nastolatek. - On mnie już wtedy "przywiązał" do siebie - mówił. - Nie podejrzewałem, że kiedyś mi będzie dane grać razem z nim, zdobyć jego sympatię.

Prowadzący Remigiusz Grzela pytał o najważniejsze role, pracę w Teatrze Narodowym, Współczesnym, Dramatycznym i Ateneum, z którym aktor związany jest już ponad 20 lat.

Nie zabrakło też lżejszych anegdot. Całkiem niedawno spotkał na ulicy rosłego mężczyznę i bojąc się "jakiejś awanturki", starał się jak najszybciej zejść mu z drogi. A tamten: "Pan mnie nie pamięta, przecież ja jestem chłopcem z Akademii Pana Kleksa".

- Pan musi napisać książkę - prosił ktoś z sali. - Ale to byłby zaledwie zeszyt 16-kartkowy - tłumaczył się skromnie Piotr Fronczewski.

Szukając odpowiedzi na pytania o istotę aktorstwa, posłużył się cytatem ze sztuki "Geniusz i szaleniec", w której XIX-wieczny mistrz sceny Edmund Kean mówi: "Człowiek rodzi się aktorem, tak jak się rodzi księciem. Nie gra się po to, żeby zarabiać na życie. Gra się po to, żeby kłamać, żeby siebie okłamywać, żeby było można być tym, kim nie można być... Gra się, bo zwariowałoby się, nie grając".

Przywołał też słowa Ala Pacino, który tłumaczył kiedyś, na czym polega różnica między aktorem w filmie i w teatrze. - Praca w filmie jest jak spacer po linie, która leży na podłodze - wyjaśnił. - W teatrze też się chodzi po linie, ale 10 metrów nad ziemią.