Kraków. Spotkanie poświęcone Jerzemu Jarockiemu
15 stycznia redakcja Didaskaliów zaprasza na spotkanie towarzyszące promocji 112. numeru pisma a zatytułowane "Rzeźbienie znaczeń. Jerzy Jarocki i praca z aktorem".
Dużą część ostatniego numeru Gazety Teatralnej "Didaskalia" poświęciliśmy zmarłemu niedawno Jerzemu Jarockiemu. Jako reżyser i pedagog PWST, Jarocki wypracował i doskonalił przez lata własną metodę aktorską. Rozmowa na jej temat stanowić będzie pretekst do szerszej dyskusji dotyczącej pracy reżysera z aktorem, technik gry i sposobu ich nauczania.
W spotkaniu wezmą udział Beata Guczalska - autorka monografii poświęconej Jerzemu Jarockiemu, dziekan Wydziału Reżyserii Dramatu PWST i Dorota Segda - odtwórczyni wielu wybitnych ról w teatrze Jarockiego, pedagog i prorektor PWST. Spotkanie poprowadzi Anna R. Burzyńska.
W trakcie spotkania pokażemy dwa filmy dokumentalne:
"Sztuka reżyserii. Jerzy Jarocki reżyseruje Kasię z Heilbronnu", scenariusz i realizacja Anna Poznańska.
"Pułapka. Notatki z prób", scenariusz i realizacja Anna Poznańska, Teatr Polski we Wrocławiu na zlecenie Teatru TV
15 stycznia 2013 (wtorek)
Klub Pauza (piwnica) ul. Floriańska 18
Godzina 18.00
WSTĘP WOLNY
"Relacje reżyserów z aktorami bywają kontrowersyjne, pełne ekstremalnego napięcia, naznaczone są walką o prymat czyjejś wizji. Wzajemne oskarżenia i spektakularne konflikty napędzają teatralny mikrokosmos i są nieuchronnym elementem procesu tworzenia, w którym bierze udział wielu artystów, o rozmaicie ulokowanych ambicjach. Czasem głos zabierają postronni, biorąc w obronę wykorzystywanych i "zmanipulowanych" aktorów, jak było w przypadku Grotowskiego, oskarżanego do dzisiaj przez środowisko teatralne o naruszenie granic psychicznej integralności swoich współpracowników, i doprowadzenie wielu z nich do przedwczesnej śmierci. Widowiskowe awantury, przekleństwa i inwektywy Kantora, na które dziś patrzy się z rozbawieniem, też nieźle się dawały we znaki zespołowi, o czym świadczą spisywane na bieżąco relacje, choć nikt dziś nie podnosi kwestii psychicznych kosztów, ponoszonych przez współpracowników. Sprzeciw tych, którzy wychodzą na scenę i na próbach muszą wykonywać polecenia w atmosferze konfliktu i psychicznego dyskomfortu, jest podsycany świadomością istnienia całkiem innego modelu pracy. Są przecież reżyserzy, których aktorzy kochają. Tacy, którzy kochają i szanują aktorów, traktując ich po partnersku, odkrywając przed nimi ich własne, nieznane możliwości, stwarzając wrażenie, że każda, nawet drobna rola jest tą właśnie, od której zależy przedstawienie. Tak było chyba zawsze: Schiller aktorów trochę lekceważył, traktował jak materię wypełniającą jego wizje, katował niekończącymi się próbami. Osterwa sprawiał, że aktorzy rośli we własnych oczach i mieli błogie poczucie, że sceniczne rozwiązania pochodzą od nich samych. Potem był "Kondzio" Swinarski, tak uwielbiany, że nie chciano dostrzegać jego subtelnych manipulacji. Zaś od czasów Krystiana Lupy, który rozpoczął nową epokę wzajemnych relacji, nie wypada już traktować aktora inaczej, jak równoprawnego partnera, wnoszącego własne inspiracje. ()Dziś nikt w ten sposób w teatrze nie pracuje. Hołduje się innym wartościom, wierzy we wzajemną inspirację wszystkich pracujących nad przedstawieniem, w proces i przepływ. Coraz rzadziej mówi się o roli, postaci i realizowaniu konkretnych zadań - aktor ma dzisiaj wypełnić swoją osobowością zarys, projekt, rozwinąć punkt wyjścia, który w tym twórczym procesie może zaprowadzić w nieoczekiwanym kierunku. Młodzi aktorzy oglądają zarejestrowane próby Jarockiego z lekką zgrozą: jak można tak aktora tresować, tak mu wszystko narzucać! A gdzie jego indywidualność, niepowtarzalna ekspresja, własny wkład?
(fragmentu tekstu Beaty Guczalskiej Rzeźbiarz znaczeń, Didaskalia nr 112)
