Artykuły

Przygoda jak każda inna, bo wszystkie sztuki na tym świecie są o miłości. Tylko w niektórych jest happy end. Wsiadam do autobusu nr 204, który wiezie mnie do bułgarskiego domu. Kupuję bilet u kierowcy, kasuję. Wtem pewien Młody Człowiek podchodzi, mówi do mnie, nie rozumiem, przechodzimy na angielski - opowiada Katarzyna Raduszyńska.

Tłumaczy mi, że zamiast jednego lewa, dałam kierowcy jedno euro. Wracam, przepraszam kierowcę, ale nie mam jednego lewa. Młody człowiek ofiarowuje mi monetę, odwdzięczam mu się euro. Miło, uśmiechamy się. Starszy pan, obserwujący nas od początku mówi mi, że tutaj euro to my nie lubimy, nie można pokazywać takich pieniędzy, nie można płacić kierowcy za bilet w euro, bo to nielegalne. Ponownie przepraszam i tłumaczę (dlaczego??), że to nie jest także moja waluta, zastanawiając się jednocześnie, jaki właściwie mam stosunek do euro poza Berlinem, Monako i Livorno. Jest mi wstyd, głupio, niezręcznie, że to jedno euro znalazło się w moim portfelu (dlaczego??). Odpowiadam na pytanie Pana, skąd jestem, a Pan natychmiast przechodzi na polski. Bułgar, który studiował kilkadziesiąt lat temu na Politechnice Warszawskiej, na Wydziale Budowania Maszyn Okrętowych, ożenił się z Polką, po czym wyemigrowali do USA, gdzie przez dwadzieścia lat mieszkali w Nowym Jorku, potem w Cincinnati. Kilka lat temu wrócił do Bułgarii, żona została w USA. Jest emerytem, jeździ komunikacją miejską i rozmawia z ludźmi. Przez 20 minut opowiedział mi pół swojego życia, niezwiązanego z teatrem! Ciekawsze miał życie, niż niejeden z nas, rozsiane po kontynentach. Rozdarty między Europą a Ameryką. Na koniec zapytał mnie, jak się teraz żyje w Polsce, po tych przemianach, z tą demokracją. Patrzyłam przez szybę autobusu na Sofię i nie miałam pojęcia, co mu odpowiedzieć. Wydukałam tylko "dobrze, bardzo dobrze".

Myślę, że zadał mi pytanie o Ziemię Obiecaną, bo wciąż jej szuka. Do dziś nie wiem, czy to, co mi powiedział było choć w części prawdą, czy jego fantazją i tęsknotą. Chciałabym mieć takie marzenia.