Artykuły

Tomasz Łubieński jest autorem nie­łatwym. Zarówno dla realizatorów jego sztuk, jak i dla publiczności. Sam zre­sztą do tego się wielokrotnie przyzna­wał, stwierdzając, że pisze "antyteatralnie" i nie może wciąż trafić na swego reżysera lub aktora.

Mieliśmy ostatnio okazję obejrzeć najnowszą sztukę Łubieńskiego pt. "Historia z psem", której prapremiera odbyła się w Teatrze Kameralnym. Po wystawianych wcześniej we Wro­cławiu ,,Koczowisku" i "Śmierci ko­mandora", "Historię z psem" cechuje, jak się okazało, najwyższy stopień trudności. Pozostając z całym szacun­kiem dla autora trzeba powiedzieć po prostu, iż rzecz jest ciężko strawna i nudna. Temat (emigracja polska) dziś przegadany i przenicowany na wszyst­kie sposoby, nikogo już tak nie emo­cjonuje, nawet gdy ubarwi się go ko­stiumem z ubiegłego stulecia (a może właśnie dlatego?). Szczęśliwie dla re­żysera Tadeusza Minca, obeznanego zresztą już z Łubieńskim, do sztuki tej trafili aktorzy, którzy zawsze za­znaczają swą obecność na scenie. Wie­le życia wnosi, jak zwykle pełna eks­presji, Grażyna Krukówna, jako Kler. Charakterystyczną postać niezbyt roz­garniętej służącej Frani stworzyła Ewa Skibińska. Na uwagę zasługuje też Major Jerzego Schejbala, wysłużony wiarus z maleńką obsesyjką. Rola wysmakowana, wystudiowana, w każdym geście. Nie mogę tego natomiast powiedzieć o Bogusławie Kiercu (Vice). Zapamiętałem jego długi, czerwony szal i równie długie monologi wypo­wiadane niestety, bez powodzenia. Na końcu zjawia się Miłogost Reczek, czyli Emis, który wyśnił so­bie ten sen o emigran­tach i cieszy się teraz, że oto - zbu­dzony - nie je z nimi gorzkiego chle­ba wygnania, nie popija byle jakim wi­nem, że nie zżera go nostalgia, spowo­dowana często tylko brakiem na stole polskiej ćwikły. Ma za to w swoim domu swego psa, ciepłego, naprawdę żywego. 1 ten pies, (brawo pies!), puszysty kłębuszek, jest szalenie sym­patyczny, w przeciwieństwie do tego, co się komu śni.