Targowisko wartości (fragm.)
Przestrzeń ocalenia
"Pułapkę" Tadeusza Różewicza uznano za najwybitniejszy tekst polskiej dramaturgii powojennej. Jury Kaliskich Spotkań przyznało Różewiczowi główną nagrodę ministra kultury i sztuki. Ostatni dramat Różewicza, osnuty na motywach biografii Franza Kafki, pokazuje koszmarne obrazy naszego świata, komory gazowe, człowieka w sytuacji "zwierzęcia ofiarnego", lęk w obliczu śmierci, mówi o kondycji artysty i szerzej chyba o la condition humaine.
W przedstawieniu Kazimierza Brauna najbardziej interesujące wydają się rozwiązania przestrzenne. Przestrzeń "Pułapki" jest przestrzenią pamięci, wspólnej pamięci bohaterów i widzów, pamięci historycznej, literackiej. Czas "Pułapki" jest symultaniczny, płynny (mówi o tym Józef Kellera w programie teatralnym). Widzenia Kafki są obrazami z przeszłości i projekcjami w przyszłość, jest Kafka niewątpliwie jednym z "proroków" XX wieku.
Braun buduje sceny przedstawienia również symultanicznie; pokazuje obrazy z dorosłego życia Kafki (na proscenium), jednocześnie w oknie na piętrze kamienicy, gdzie od czasu do czasu zapala się światło, pojawiają się obrazki z dzieciństwa Franza, a w bramie kamienicy w przyćmionym świetle katastroficzne wizje pisarza, proroka - komory gazowe, miejsca masowej zagłady, postaci gestapowców. Często powraca obraz okna, za szybą postać małego Franza w białej koszulce i postać służącej. Okno, lampa, książka, niania, ten obraz sielankowego dzieciństwa, który zakłóca jedynie lęk przed ojcem, przywoływany po wielekroć, ma być miejscem u-cieczki przed koszmarem życia, przestrzenią ocalenia.