Na dnie
"Burza" w reż. Dana Jemmetta w Teatrze Polskim w Warszawie. Pisze Jacek Wakar w tygodniku Wprost.
"Burza" Dana Jemmetta w Teatrze Polskim w Warszawie to spektakl jednocześnie odpychający i frapujący. Mocne przedstawienie.
Chyba żadne inne przedstawienie w ostatnim czasie tak bardzo nie podzieliło widowni i krytyki. Ostrze ataków uderzyło w brytyjskiego reżysera Dana Jemmetta za to, że odarł dramat Williama Szekspira z magii, kazał aktorom nurzać się w brudzie, wyposażając ich w krzyk i wzajemną agresję. Niby to wszystko prawda, bo Jemmett czyta "Burzę" radykalnie. Interesują go ekstremalne emocje, rysuje na scenie świat czarno-biały (choć bardziej precyzyjnie byłoby powiedzieć - czarny). Nie ma w nim miejsca na zachwyt nad teatralną iluzją, która przez lata bywała znakiem rozpoznawczym kolejnych inscenizacji Szekspira. Zamiast tytułowej burzy mamy kubły wody wylewane przez Ariela (Lidia Sadowa) na kapitana statku (Krystian Modzelewski). Prospero w mocnej interpretacji Andrzeja Seweryna nie jest łagodnym czarodziejem wyrównującym rachunki z wiarołomcami. To król kloszardów, antypatyczny tyran. Córkę (Anna Cieślak) nauczył jedynie złości na świat. Wściekłość łączy zresztą wszystkich mieszkańców wyspy. Grany przez Piotra Cyrwusa Kaliban w niczym od nich nie odstaje. Może jedynie bardziej niż inni domaga się współczucia.
Jemmett ukazuje rzeczywistość zdegradowaną, bez szans na podniesienie się z upadku. Koniec nikomu nie przyniesie wolności, inna sprawa, że bohaterowie spektaklu nie wiedzieliby, jak z niej skorzystać. Dlatego wszystko zastyga w odrętwieniu, jedynym stanie, do jakiego zdolny jest świat opisywany przez Brytyjczyka. Ceną za tak gorzką diagnozę jest to, że w tej "Burzy" nie ma za kim iść, nie ma komu kibicować. Wszyscy - jak nie degeneraci, to kukiełki z ekspresjo-nistycznego kabaretu (tak pokazani zostali przybysze na wyspę). Tyle że cholernie atrakcyjny to kabaret, a nawet - jeśli ktoś się upiera - rodzaj komiksu.
