Grzechy starości
W nieocenionej serii "Polska dramaturgia współczesna" wydawnictwa Ezop ukazało się siedem sztuk Macieja Wojtyszki - pisze Janusz R. Kowalczyk w Rzeczpospolitej.
Z pozostałych można by złożyć dwa równie obfite (416 stron) tomy. Autor - reżyser teatralny i filmowy, profesor Akademii Teatralnej w Warszawie - jest także scenarzystą, prozaikiem, pisze urocze książki dla dzieci.
Dramaty Wojtyszki czyta się równie dobrze, jak oglądało się ich sceniczne czy telewizyjne realizacje. Jednak dopiero w lekturze można w pełni docenić głębię, smakować styl i urok konwersacji, często historycznych postaci. Tak jest np. w tytułowych "Grzechach starości", opowiadających o paryskim spotkaniu Gioacchino Rossiniego i Ryszarda Wagnera.
Z kolei w "Krainie kłamczuchów" spotykamy się z Petrarką i Boccacciem. "Semiramida" to rzecz o wizycie w Rosji francuskiego filozofa Denisa Diderota przez pięć miesięcy przebywającego na petersburskim dworze carycy Katarzyny II. W "Bułhakowie" opowiada Wojtyszko o ostatnich dniach życia autora "Mistrza i Małgorzaty", znakomicie oddając lodowate tchnienie stalinowskich czasów.
W dramacie "Epilog" znalazły się czołowe postacie Wielkiej Emigracji - z Mickiewiczem, Słowackim, Domeyką, Zanem, Witwickim, Goszczyńskim i Towiańskim na czele. W "Chryjach z Polską" dramaturg opisał spotkanie Wyspiańskiego z Żeromskim i Piłsudskim.
Dla udowodnienia, że karmi się nie tylko niepospolitymi biografiami, autor dołączył do wyboru najpopularniejszą ze swych sztuk, komedię "Żelazna konstrukcja". Jej tytuł wydaje się też najporęczniejszy do scharakteryzowania metody pisania tych erudycyjnych, pełnych inwencji dziełek.
