Wykrzyczany antyk
"Matki/Błagalnice. Koncert Śmierci" w reż. Łukasza Chotkowskiego z Teatru im. Jaracza w Olsztynie na XI Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy. Pisze Michalina Łubecka w serwisie Teatr dla Was.
Spektakl Łukasza Chotkowskiego to parę ciekawych pomysłów i ofiarna gra aktorska zagłuszone przez samych twórców.
Już pierwsze obrazy "Matek/Błagalnic. Koncertu Śmierci" Einara Schleefa według Eurypidesa i Ajschylosa przywodzą na myśl inne realizacje Chotkowskiego. Oszczędna scenografia Karoliny Sulich, a także muzyka Joanny Halszki Sokołowskiej świetnie komponują się z jego wizją. I tym razem nie mogło zabraknąć zabawy słowem i dźwiękiem w postaci powtarzania fraz, sylabizowania istotnych zwrotów, wreszcie murmuranda przechodzącego w tak często wykorzystywane przez reżysera krzyki i śmieciowe dźwięki.
Ciekawie twórcy rysują kontrast pomiędzy neurotycznym u Schleefa Tezeuszem (Paweł Parczewski) a silnymi kobietami z jego otoczenia. Choć - także ze względu na kompozycję bohaterów - trudno indywidualizować kobiece postaci, na pewno wyróżnia się grana przez Milenę Gauer mocna Ajtra. Twórcy ciekawie łączą odległe antyczne problemy z tymi z dnia dzisiejszego, w prosty sposób uwspółcześniając przeszłe relacje zarówno te związane z rodzicami i dziećmi, jak i człowieka z boskim światem, historią oraz samym sobą. Świetny, mroczny jest chór młodych dziewcząt, ciekawie skomponowane są dźwięki wypowiadane z zapisem tekstu w tle akcji.
Ale choć wizja ta jest spójna i artystycznie ciekawa (konsekwentnie, ale czy niezbyt często już w realizacjach tego reżysera?), nie do końca przemawia ona do mnie. W "Matkach/Błagalnicach" bardziej poruszają mnie te spokojniejsze, liryczne momenty (duet Antygony, Agnieszki Pawlak i Ismeny, Agnieszki Gizy a także śpiew Ajtry wspominającej rozczłonkowane ciała), którym reżyser nie pozwala wybrzmieć. Zagłusza je prawie natychmiast a to okrzykiem, a to trashowymi dźwiękami. To przeładowanie męczy i odrzuca.
