Jazz i poezja o dniach, które znikają jak fale
Już nie klezmerski, ale jazz na światowym poziomie, w wykonaniu znakomitych instrumentalistów, towarzyszył wyśpiewanym przez André Ochodlo tekstom.
Nie było typowej muzyki klezmerskiej, choć został nastrojowy mrok i właściwy teatrowi Atelier klimat pełen poezji i zadumy. Każdy utwór poetycki wybrany przez wykonawcę do recitalu "Mayne teg" stanowił małą liryczną historię z życia ludzi, którzy doświadczyli wygnania i poczucia osamotnienia w obcym kraju. Jednym z najpiękniejszych, bo pewnie najbliższym wrażliwości pieśniarza, okazał się wyjątkowo spokojny i wyciszony utwór Schmuel Jakob Imbera "Moje dni". O dniach, które "znikają jak fale, co ku brzegom szły, i jak dziewczyny do tańca idą" śpiewał z natchnieniem Ochodlo, a towarzyszący mu The Jazzish Quintet, a zwłaszcza Martin Reiter przy fortepianie, wydawali się wtórować emocjom aktora. Muzyka Marka Czerniewicza śmiało posługiwała się motywami z wiedeńskich utworów muzyki poważnej - Schuberta, Straussa, ale zdecydowanie dominowały w niej współczesne brzmienia i jazzowe jam session. Kompilacje nie zawsze współgrały ze sobą i czasem stwarzały kłopot odbiorcy, ale całości słuchało się z żywą ciekawością. Nic dziwnego - muzycy z Wiednia grają na co dzień w najlepszych klubach jazzowych, m.in. w wiedeńskim klubie Porgy & Bess. Teraz przez tydzień goszczą w Sopocie, w teatrze Atelier.
André Ochodlo po raz kolejny zapewnił swojej publiczności spektakl na dobrym poziomie, który tym razem współtworzyła również znakomita scenografia autorstwa Marty Roszkopf ze Słowacji. Na ciemnej scenie znalazły się plastikowe, czarne postaci siedmiu poetów, autorów śpiewanych tekstów. Na ich tle przed lub w trakcie wykonywanej pieśni ukazują się wyświetlane fragmenty tekstów. Publiczność nie wstydzi się - tak to zwykle w teatrze Atelier im. Agnieszki Osieckiej bywa - żywo i głośno reagować na to, co się podoba i godne jest entuzjazmu. Tak było podczas przedpremierowego przedstawienia i na to zapowiada się podczas premiery.
