Ferdydurke nas zachwyca
Co do "Ferdydurke", pojawienie się komety nad Lublinem nie byłoby takim zaskoczeniem, jak spektakl Janusza Opryńskiego i Witolda Mazurkiewicza.
ak po premierze spektaklu pisał krytyk "Gazety Wyborczej" Roman Pawłowski. Lubelska "Ferdydurke" miała premierę podczas III Konfrontacji Teatralnych w 1998 r., a wciąż nie schodzi z afisza i gości na scenach nie tylko polskich. Pawłowski komplementował inscenizację: "Najcelniej ze znanych mi adaptacji tej powieści pokazuje gombrowiczowską walkę form. Słynny pojedynek na miny jest w tym przedstawieniu pojedynkiem między rabinem Weissem a Kazimierzem Świtoniem, stawiającym maleńkie krzyże na szkolnej ławce. I chociaż odgłosy fizjologiczne, które aktorzy wydają podczas walki na miny, wprowadziły popłoch na widowni, to jednak premiera była całkowitym sukcesem. Jest to jedno z najlepszych przedstawień gombrowiczowskich ostatnich lat". Jakby na potwierdzenie tej opinii, lubelska inscenizacja zdobyła niebawem Grand Prix XXIV Opolskich Konfrontacji Teatralnych "Klasyka Polska 99". A potem z żadnego festiwalu nie wracała bez nagrody lub wyróżnienia. W USA lubelskie teatry grały spektakl w wersji angielskojęzycznej.
"To zupełnie niesłychane jak Gombrowicz, bardzo już ograny w polskich teatrach, nagle w rękach Janusza Opryńskiego i Witolda Mazurkiewicza znalazł zupełnie nowy język. To jest przedstawienie niezwykłej wprost odwagi. [...] Ma przy tym zupełnie niezwykłą urodę, to znaczy ma sceny o metaforyce tak silnej, że pozostaną one na zawsze w pamięci widza [...]" - to z kolei opinia Elżbiety Morawiec.
- Gombrowicz wypowiedział wojnę światu działającemu wedle zużytych, bo istniejących już kilkaset łat form. Według Gombrowicza ten świat składa się z min, które wciąż sobie narzucamy. A pojedynczy człowiek stał się bezbronny - mówił współreżyser Janusz Opryński.
