Pytania bez odpowiedzi
"Tajemnica wg Gombrowicza" Teatru Porywacze Ciał w reż. Macieja Adamczyka i Katarzyny Pawłowskiej na XV MFT Malta w Poznaniu. Recenzja Leszka Karczewskiego w Gazecie Wyborczej - Poznań.
Po dwudziestu minutach przedstawienie się kończy. I trwa kolejnych pięćdziesiąt minut.
"Tajemnica wg Gombrowicza" Teatru Porywacze Ciał osiąga finał po kilku wesołych pomysłach. Jest gadający portret rodzinny, na którym matka tuli odpustową figurkę Matki Boskiej, a ojciec pędzluje kurz z jeleniego poroża. Oraz szkolna wycieczka krajoznawcza z nadskakiwaniem profesorowi. Grepsy kulminują męskim mordobiciem "w zwolnionym tempie", w którym bluzgającą krew markują czerwone, szyfonowe chusteczki. Zaraz po nim wyczerpane przedstawienie siada (przy stoliku w restauracji), kładzie się (na łożu seksualnych rozkoszy), a nawet pada (na wojennym froncie). Tajemnicą jest - dlaczego.
Może dlatego, że tekst Witolda Gombrowicza, dotąd przede wszystkim z "Dziewictwa", inkrustowany drobiazgami "Porywaczy", zaczyna być autorskim scenariuszem, spod którego gdzieniegdzie wygląda Gombrowicz. Może dlatego, że literatura, która stawia pytanie o (nie)możliwość poznania świata, stanowi ledwie pretekst do aktorskich "dygresji". A te przestają być obecne po 20 minutach. Więc dlaczego spektakl trwa kolejne 50 minut? Tajemnica. Nie jest sekretem natomiast, że siłą napędową przedstawienia "Porywaczy" jest rzemiosło Macieja Adamczyka [na zdjęciu], jego nad-dykcja, minność i vis comica. Sama jego obecność na scenie jako Bohatera - sublimatu neuroz wieku dorastania w białej koszulce z krótkim rękawkiem i czarnej kamizeleczce - nadwyręża potrzebę umieszczania tam jeszcze kogoś. Skoro "Tajemnica" jest monodramem, czemu grają w nim aż cztery osoby? Tajemnica.
