Solidny teatr bez olśnienia
"Merlin" w reż. Ondreja Spišaka z Teatru Narodowego w Warszawie na XV MFT Malta w Poznaniu. Pisze Sylwia Wilczak w Gazecie Wyborczej - Poznań.
"Merlin" Teatru Narodowego to kawał solidnego, porządnego teatru. Takiego z krwi i kości, profesjonalnego. Ale bez maltańskiej iskry. Bez olśnienia.
Mamy oto znakomitą sztukę Tadeusza Słobodzianka, która w nietypowy sposób traktuje historię o królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu. Nie jak muzealny obiekt, odkurzany z myślą o potomnych, ale współczesny moralitet, napisany z myślą o nas. Uniwersalny. Bo w tej średniowiecznej opowieści o upadku państwa, które "zjadło się" od środka - zginęło w bratobójczych walkach, romansach i oszustwach, w historii o rycerzach, którzy nieudolnie próbują zbudować dobre państwo - nie trzeba daleko szukać odniesień także do naszej najnowszej historii. Tej z pierwszych stron gazet, z serwisów, które na żywo relacjonują obrady sejmu i licznych komisji. I nie trzeba chyba szczególnie wytężać wyobraźni, by za okrągłym stołem usadzić innych "rycerzy". Ci ze spektaklu w reżyserii Słowaka - Ondreja Spišaka - nie przypominają legendarnych ziomków króla Artura. W skórzanych kurtkach, spodniach i czarnych bluzach z kapturami wyglądają jakby przed chwilą zsiedli z motorów, a nie z koni. Zresztą koni w tym spektaklu też nie ma. Cały ciężar przedstawienia spoczywa na aktorach: walczą mieczami, których nie ma, przeglądają się w jeziorze, którego nie ma, leje się krew, której nie ma. Jedynym elementem scenografii jest stół i metalowe krzesła, na których wybijają rytmy, udające szum wody, bzykanie muchy, echo... Aktorzy grają mistrzowsko. Do tego znakomicie śpiewają łacińskie chorały. Ale przy ostatnich scenach na ich twarzach widać już spore zmęczenie. To zmęczenie zaczyna udzielać się widzom. I trudno im się dziwić - dwie bite godziny intensywnego, profesjonalnego teatru mogą zmęczyć...
