Artykuły

W roku jubileuszowym (85-lecie działalności) warszawski Teatr Polski udowodnił, że kasandryczne wieszczenia o nieaktualnej klasyce polskiej są wymysłem tych, którzy nie potrafią jej twórczo czytać i bezradność teatru, zwłaszcza młodych reżyserów, wobec dzieł klasyków - biorą za dowód, który uzasadnia biadolenie. Andrzej Łapicki, reżyserując "Zemstę", odkrył na nowo wielkość Fredry. Wspaniały język, porywający współczesną widownię humor, arcymistrzostwo w budowaniu postaci. Miał tylko jeden pomysł - pozwolił, jako reżyser, grać aktorom Fredrę bez kagańca inscenizacyjnych "odkryć", które są zmorą naszego teatru. Choć oglądałem spektakl z jakże mi obcego miejsca, czyli przed telewizorem (dzięki transmisji TV Polonia), to czułem, iż razem z publicznością uczestniczę w święcie Teatru Polskiego, który umożliwił Fredrze odzyskać na scenie rangę wspaniałego komediopisarza. Aktorom zaś dał szansę stworzenia z wielkim artyzmem galerii Fredrowskich postaci. Grażyna Barszczewska (Podstolina), Damian Damięcki (Papkin), Wiesław Michnikowski (Dyndalski) i Daniel Olbrychski (Cześnik), że wymienię tylko te kreacje, zasłużyli na sążniste brawa. Jeżeli Andrzejowi Łapickiemu uda się przekształcić Teatr Polski w Dom Fredry - będzie to piękne, artystyczne wyzwanie dla Teatru Narodowego, z którym jak na razie więcej kłopotów niż pożytku.

"Dziennik Polski" opublikował zgoła sensacyjną informację na temat centrum muzyczno-kongresowego w Krakowie. Ma ono powstać przy rondzie Grunwaldzkim, a więc w miejscu, gdzie planowano zbudowanie gmachu opery. Pomieściłoby: salę kongresowo-koncertową na ok. 2 tys. miejsc, dwie sale kameralne i studio nagrań. A także operę i filharmonię. Minister kultury i sztuki, Joanna Wnuk-Nazarowa: "Istnieje realna szansa, aby w Krakowie powstało centrum muzyczno-kongresowe, którego budowa byłaby finansowana z budżetu centralnego. Wicepremier Leszek Balcerowicz wyraźnie powiedział mi, że tę inwestycję można by finansować od przyszłego roku". Wiceprezydent Krakowa, Krzysztof Goerlich: "W roku 2000 moglibyśmy wmurować kamień węgielny pod budowę, która powinna trwać nie dłużej niż dwa, trzy lata".

Pisałem niedawno w TwK o ruchu Proscenium, który stworzył przed 25 laty Milan Kwiatkowski w Wielkopolsce. Skupia on wokół teatru młodych ludzi, proponując im wielorakie formy obcowania ze sztuką sceniczną, m.in. poprzez zapoznawanie się z "kuchnią teatralną". Ideę tę, choć trochę w innej formule, zaczął realizować Krzysztof Miklaszewski, dyrektor artystyczny warszawskiego Teatru Rampa. Bardzo potrzebny, a wciąż zbyt mało doceniany przez samych artystów program edukacyjny Rampa zainaugurowała spotkaniem uczniów z redakcją miesięcznika "Teatr". Na "lekcje teatralne" zaproszono w tym sezonie Annę Dymną (spotkanie z nią 9 III), Teresę Budzisz-Krzyżanowską, Janusza Michałowskiego, Igora Przegrodzkiego i Jerzego Trelę. Oby inicjatywa Rampy stała się kolejnym zaczynem ogólnopolskiego procesu - tak pięknie rozpoczętego przez prosceniowców - atrakcyjnej edukacji, która przygotowuje młode pokolenie do współuczestnictwa w życiu teatralnym.

Groźba likwidacji Programu II PR, jedynego, który znakomicie, bo profesjonalnie wspiera kulturę wysoką - wywołała przed kilkoma miesiącami falę protestów. Obawiano się, że remont masztu w Raszynie może stać się doskonałym pretekstem, aby profil zasłużonej dla kultury "Dwójki" uległ daleko idącym modyfikacjom. Obawy te okazały się słuszne. "Dwójka" i Radio Bis, które straciły niezależne anteny we wrześniu 1997 roku (na rzecz "Jedynki") w okresie remontu, po jego zakończeniu nie uzyskały samodzielności. Bardzo słusznie więc sejmowa Komisja Kultury i Środków Przekazu zażądała powrotu "Dwójki" i Radia Bis na antenę jako dwóch odrębnych programów, co jest niezbędne dla rozwoju kultury narodowej. W opinii Komisji odkładanie tej decyzji na okres po 1999 roku, gdy PR SA zbuduje maszt w Solcu Kujawskim - jest niedopuszczalne.