Artykuły

Słowacki reżyser Ondrej Spisak już kilkakrotnie sięgał po sztuki Tadeusza Słobodzianka, m.in. "Merlina" i "Proroka Ilję". Tym razem wystawia "Kowala Malambo".

- Kiedy pisałem "Kowala" kilkana­ście lat temu, wyobrażałem sobie, że to sztuka raczej dla teatru lalek. Spisak przekonał mnie, że to materiał dla żywego planu - mówi przed premierą Tadeusz Słobodzianek.

Spektakl powstaje w piwnicy bu­dynku przy ul. Olesińskiej na Moko­towie, w dawnym kinie Przodownik. To nowa siedziba Laboratorium Dra­matu Tadeusza Słobodzianka. Powo­li nabiera teatralnego klimatu, choć warunki pracy są trudne. - Co nie zna­czy, że teatr, który powstaje w takim miejscu, jest nieżywy - zaznacza re­żyser Ondrej Spisak. Mariusz Saniternik, grający tytułową rolę, nie ukry­wa, że praca w takim miejscu chwila­mi działa na niego destrukcyjnie, ale możliwość współpracy z Tadeuszem Słobodziankiem i obcowania z jego sztuką przeważyły. Aktor nie ma wąt­pliwości, że rzadko zdarza się mate­riał teatralny, który tak wnikliwie mó­wi aktorowi o postaci. - Kiedy prze­czytałem ten dramat, rodzaj moralitetu, byłem zaskoczony jego formą, już nie mówiąc o gramatyce - opowiada Mariusz Saniternik. - W wy­powiedziach kowala nie ma właści­wie zdań złożonych. Poruszamy się gdzieś w świecie półsłówek, dźwię­ków, onomatopei. Bo to opowieść o prostym człowieku, który odzywa się tylko wtedy, kiedy to konieczne, nie nadużywa słów. Ale potrafi jed­nocześnie bardzo konkretnie nazwać rzeczywistość, która go otacza. Piguł­ka ludzkiego jestestwa.

A Ondrej Spisak dodaje: - W "Ko­walu Malambo", tak jak i w innych dra­matach Słobodzianka, mamy proste­go człowieka zderzonego ze światem. To metaforyczna opowieść o starym mężczyźnie, który całe życie ciężko pracował, a na starość nie ma nawet ty­le, by napić się wina, a psu dać kość. To smutna historia, bo staremu kowalo­wi poprzez konszachty z diabłami i świętymi udaje się przeżyć to swoje życie jeszcze kilka razy, ale okazuje się, że nie jest nic warte.