Elektra
"Elektra" w reż. Barbary Sass w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Pisze Agnieszka Fryz-Więcek w Didaskaliach - Gazecie Teatralnej.
PLUSY
1. W zawieszonym w próżni scenicznym świecie Krzysztof Jędrysek potrafił ocalić naturalność, prostotę i zwykłą ludzką dobroć postaci Opiekuna.
2. Scena zabójstwa Agamemnona, rozgrywająca się niespiesznie wśród efektownie oświetlonych pasm zwisającej spod stropu materii, tworzy ładny obraz.
MINUSY
1. Podejmowane próby takiego rozłożenia akcentów w spektaklu, aby uwypuklić temat, że krew zawsze rodzi krew, momentami skłania do smutnej refleksji na temat niezmienności natury ludzkiej i wynikającej stąd nieuchronności rodzenia się i eskalacji coraz to nowych konfliktów, ale banalność tej konstatacji zwala z nóg.
2. Podstawową wadą spektaklu jest jego ilustracyjność. Muskularny kulturysta wciela się w walecznego wojownika Agamemnona, chwilę później, po jego zamordowaniu przez scenę przebiega spłoszona, osierocona dziatwa. Zbuntowana przeciwko matce i ojczymowi Elektra nosi efektowny czarny strój zbuntowanej punkowy w dreadach i niestrudzenie, na jednym tonie dyszy zemstą. W dramatycznych momentach spektaklu Erynie spowite w krwawe czerwienie malowniczo tarzają się po podłodze i zawisają na ścianach. Te drażniące dosłownością zabiegi nie są w stanie zastąpić ewidentnego braku pomysłu na oryginalną formę spektaklu i poszukiwania jakiejś własnej prawdy inscenizatorów (czytaj: rzeczywistego przejęcia się tematem).
3. Zderzenie psychologicznego sposobu gry oraz "eklektycznych" kostiumów i dekoracji z klasycznym tekstem nie po raz pierwszy zakończyło się klęską. Nadekspresyjność aktorów, którzy za wszelką cenę starają się skłonić widzów do przejęcia się krwawymi wydarzeniami, nie tylko nie odnosi skutku, ale momentami wywołuje niezamierzone efekty komiczne.
