Artykuły

"Kiedy zbierze się grupa ludzi, która nie wznosi żadnych prowokacyj­nych okrzyków, która niczego się nie domaga, nie demon­struje ani nie strajkuje, a pra­gnie tylko wspólnie spędzić miło czas, to sprawa wydaje się w dzisiejszych czasach co najmniej podejrzana" - An­drzej Strzelecki, reżyser spe­ktaklu zaprezentowanego pod­czas Przeglądu Piosenki Ak­torskiej we Wrocławiu przez warszawski teatr "Rampa" nie ukrywał, że spontaniczne przyjęcie przez wrocławską publiczność było dla niego du­żym zaskoczeniem.

Ale czy mogło być inaczej skoro artyści z Teatru na Tar­gówku zaprezentowali coś, czego tak bardzo w dzisiej­szych smutnych czasach nam brakuje?

W konwencji kabaretowego show lat międzywojennych, przy wspaniale opracowanej scenografii Ewy Czarneckiej--Strzeleckiej, Joanna Pałucka, Anna Siedzina-Ścigalska, Elż­bieta Zającówna, Mariusz Czajka, Piotr Furman, Stefan Każuro, Dariusz Odija i Woj­ciech Paszkowski zaprezento­wali spektakl, który mimo że przesycony atmosferą tamtych lat bardzo bliski był dzisiejszej rzeczywistości. "Cztery małe krasnoludki", "Rozkosze ży­cia" i inne "obyczajowe" pio­senki pełne były wieloznacz­ności pozwalającej publiczno­ści na bardzo osobistą inter­pretację. Kabaretowy szyk przedwojennej Warszawy, fraki, perfekcja gestów poz­woliły Andrzejowi Strzeleckie­mu na przełamanie jakże ogranych dzisiaj stereotypów i sztampy. "Cabaretro" - mi­mo parawanu niewspółczesności - było doskonałym przykładem "wyśpiewania swoich spraw" - jak określił możliwości piosenki aktor­skiej prof. A. Bardini. Spraw bardzo bliskich - jak się okazało - także publiczności zgromadzonej w Teatrze Ka­meralnym, która przy trzecim bisie wstała z miejsc, by po­dziękować aktorom za wspa­niałą, z morałem, zabawę.