Przystanek Kraków
Poznański Teatr Biuro Podróży przystanął na moment w Krakowie. Przystanął na zaproszenie Andrzeja Wajdy, który uczynił zeń jeden z punktów swojego festiwalu. Za miejsce przystanku obrał placyk przed synagogą przy ulicy Szerokiej.
"Carmen Funebre" w sposób jawny odwołuje się do doświadczenia wojny, postrzeganego przez pryzmat losów tzw. szarego człowieka. Wojna odłącza mężczyzn od kobiet, dzieli ludzi na wrogów, świat na najeźdźców i ciemiężonych, na żywych i martwych, silnych i słabych, brzydkich i ładnych, czarnych i białych.
Spektakl w reżyserii Pawia Szkotaka nie odkrywa zatem Ameryki. Mówi o prawdach oczywistych, o tym że są czarni, czyli źli i biali, czyli dobrzy. A że po obu stronach barykady jest tylko zwykły żołnierz - szare mięso armatnie - który przyciska do piersi zdjęcie jakiejś swojej Marie, Mary, Marysi... Słowem: Na Zachodzie bez zmian, powiadał stary Remarque i wcale się nie mylił.
"Carmen Funebre" to typowe przedstawienie teatru ulicznego. Są tu więc postacie na szczudłach (dwa demony wojny, śmierć, a także grupa okaleczonych żołnierzy), jest sporo symbolicznego ognia: płonące krzyże, palone ubrania, gorejąca brama, która wcześniej mogła być skojarzona z wrotami obozu koncentracyjnego, czy wręcz krematorium.
Jest też typowe dla teatru ulicznego postawienie widza w sytuacji bezpośredniego uczestnika. To właśnie z widowni są wyciągani "ludzcy" aktorzy tego widowiska. To właśnie oni, a nie my. Ale właściwie oni są spośród nas, a więc my także możemy być nimi. Tak właśnie mamy się poczuć, po prostu poczuć źle. Ale przecież aktorów wywyższa koturn, to oni epatują nas prawdami oczywistymi, uderzając w górne C, w atmosferze jakiegoś misterium.
Ale nie o sprawę tutaj chodzi, gdyż ta jest bez wątpienia słuszna i szlachetna. Chodzi o ten minorowy ton, tak już dzisiaj nużący, ponieważ karmiono nas nim od co najmniej czterech dziesięcioleci. W spektaklu brakuje dystansu, a może odrobiny szaleństwa.
