Pina
Dopiero wczoraj obejrzałem nowy film Wima Wendersa "Pina". W marnym kinie, choć w technologii 3D, na niewielkim ekranie, gdzie w polu widzenia więcej było głów siedzących przede mną widzów niż tancerzy na ekranie - pisze Paweł Wodziński w felietonie dla e-teatru
A jednak mimo tych niesprzyjających warunków zniosłem ten seans bez specjalnych kłopotów, przyjemnością jest bowiem patrzenie na tancerzy legendarnego Tanztheater Wuppertal.
Tancerze Piny Bausch są marzeniem wszystkich twórców teatralnych. Skupieni na pracy, świadomi i wrażliwi (słowo "wrażliwość" wypadło w ostatnich latach ze słownika teatralnego), mówiący o sobie szczerze i otwarcie, a jednocześnie autoironiczni na scenie.
Wniosek dość banalny, że sformowanie takiego zespołu i utrzymanie go w znakomitej formie było zasługą pracującej z zespołem wybitnej artystki. Ale sądzę, że było to możliwe także dlatego, że w świecie teatru tańca współczesnego nie ma wielkich pokus, dyscyplina jest tak niszowa, że pracują w niej tylko ci, którzy chcą to robić, wiedzą po co przychodzą do zespołu i czego mogą oczekiwać.
W teatrze dramatycznym zespołu o takiej charakterystyce nie ma. Prestiż teatru dramatycznego wciąż jest dość wysoki, siła oddziaływania relatywnie duża, oprócz wielu wspaniałych artystów, równie oddanych i wrażliwych jak tancerze Piny Bausch, pracują w nim także ci, którzy wcale nie mają na to czasu, którym nie sprawia to przyjemności, którzy traktują teatr jako ścieżkę kariery w świecie show-biznesu a nawet polityki.
Patrząc na film Wendersa nie mogłem się powstrzymać od myśli, ukrytej dotychczas głęboko i nigdy nie ujawnianej, że choć z całego serca życzę teatrowi dramatycznemu siły i znaczenia, tłumów publiczności i uznania krytyków, to chyba nie miałbym nic przeciwko temu, by stał się dziedziną tak niszową, jak taniec współczesny. Uwolniony od wielkich ambicji mógłby wtedy skupiać tylko tych, którzy chcą w nim być. Dobrze, że seans się skończył, bo nie wiem do jakich wniosków mógłbym jeszcze dojść.
