Artykuły

Po niedzielnej premierze "Werthera" Julesa Masseneta padło w prasie warszawskiej wie­le słów krytycznych. Często słusz­nych. Pod względem reżyserskim bowiem nie jest to spektakl olś­niewający. Wszystko jednak wy­nagradza wspaniały śpiew so­listów - takiego ich zestawu daw­no na tej scenie nie było. Dlatego warto odwiedzić Teatr Wielki.

Co do reżyserii, rzeczywiście nie jest najlepiej. Są w tym spe­ktaklu gesty i wydarzenia zupeł­nie enigmatyczne. Postaci kręcą się po scenie, bywa, że bez celu i sensu. Najwięcej takich qui pro quo jest w drugim akcie, w którym akcja dzieje się przed kościołem: za nic w świecie nie można zrozumieć, dlaczego aku­rat w danym momencie ktoś wchodzi, a ktoś wychodzi.

Myślę jednak, że wiele kło­potów Gerarda Wilka, debiutanta w tej roli, wynika niestety z samej partytury. Są w niej fragmenty pu­ste, z którymi nie bardzo wiadomo, co zrobić - najlepiej byłoby spu­ścić kurtynę. Chyba rację miał Brahms, który na prapremierze "Werthera" w Cesarskiej Operze Wiedeńskiej słuchał opery sie­dząc tyłem do sceny, z twarzą ukry­tą w dłoniach... Nie przeszkodziło mu to jednak wyrazić kompozyto­rowi swojego zachwytu muzyką.

Ponieważ - i to właśnie jest źródłem wielkiego powodzenia dzieła na scenach świata - Mass­enet daje wiele znakomitego po­la do popisu śpiewakom. Stefa­nia Toczyska (która w czerwcu wystąpi w warszawskim "Wertherze") twierdzi wręcz, że jest to jej ukochana opera.

W Teatrze Wielkim brawa od­zywają się po każdej większej arii Werthera (Gerard Garino), Charlotty (rewelacyjna Stefania Kałuża, po raz pierwszy na tej scenie), jej siostry Sophie (Iza­bella Kłosińska) czy narzeczo­nego, a później męża Charlotty, Alberta (Adam Kruszewski).

Słuchając ich śpiewu zapomina­my zarówno o reżyserskich kło­potach, jak i o anachronizmie "Cierpień młodego Wertera". Może i my powinniśmy tego przedstawienia słuchać, nie oglądać? Tym bardziej że uwaga widza siłą rzeczy kieruje się na polskie napisy wyświetlane nad sceną - dzieło jest śpiewane we francuskim oryginale.