Św. Joanna od zlewozmywaków
Kiedy na scenie pojawiła się kolorowa strzyga z buszem na głowie, nikt w pierwszym momencie nie rozpoznał w niej Krystyny Jandy, i dopiero kiedy się uśmiechnęła, zerwały się powitalne oklaski. Od zaskoczenia zaczęła Janda swój ponadpółtoragodzinny dialog ze ścianą w standardowej kuchni i miała nas zadziwić jeszcze wiele razy. Fantastycznie zrobiona sztuka, błyskotliwie napisana, choć "w temacie" niekoniecznie odkrywcza. Sfrustrowana, młoda jeszcze żona, obierając ziemniaki i smażąc jajecznicę, podsumowuje swoje czterdziestolecie, w którym "nic ją już nie rajcuje". A najmniej mąż. Dochodzi do wniosku, że w małżeństwie jest identycznie tak samo jak na Bliskim Wschodzie. Nie ma rozwiązania. A tymczasem ona ma dość monotonii, przemykania się pod ścianami, godziny policyjnej i krótkotrwałych rozejmów i pewnego dnia ta święta Joanna od zlewozmywaków, jak siebie nazywa, urywa się z domu na wyspy gorące. Trzeba zobaczyć Jandę, wyciągniętą na słońcu i relacjonującą przygodę z barmanem na pełnym morzu! Szatan, nie aktorka. Publiczność zrywa boki, ale w finale ta komedia staje się prawdziwym dramatem z życia wziętym.
Opowiadająca o swym nieudanym małżeństwie Shirley Valentine mogła nas na śmierć zanudzić, a tymczasem otrzymaliśmy fantastyczną komedię, jakiej dawno nie oglądaliśmy w teatrze. Nawet w trójkącie zlewozmywaka, kuchenki i stołu, Janda potrafi być wielką aktorką. Kpi z siebie i całego świata, małym swoim prawdom i odkryciom umie nadać sens ogólny. Świetnie sobie daje radę z kuchennym slangiem (angielski autor Willy Russel jest niemal jej rówieśnikiem), nie udaje, ale jest naprawdę niezbyt mądrą choć wielce sympatyczną i dowcipną dziewczyną, która spróbowała się zbuntować i przerwać swoje osamotnienie. Ani przez moment nie jest nudna, a gada przecież cały czas do ściany.
W przeglądzie teatrów małych form był to stuprocentowo aktorski spektakl, który wszystkich rozpromieniał. Krystyna Janda krąży z nim po całym Śląsku, radzę go więc nie przeoczyć.
