Wyzwolona kura domowa
Burzliwe owacje otrzymała Krystyna Janda po zagraniu monodramu "Shirley Valentine". W środowe popołudnie i wieczór duża sala częstochowskiej filharmonii pękała w szwach. Na widowni przeważały kobiety. I nic dziwnego, sztuka Willy Russella powinna być dla nich lekturą obowiązkową.
Kuchenka, pralka, zlewozmywak - to cale królestwo 42-letniej Shirley Valentine; kobiety, która po wielu latach małżeństwa odkrywa, że życie przeszło gdzieś obok. Zakupy, porządki i kolacja dla męża wypełniają jej cały czas.
Shirley jest samotna. Dzieci nie mieszkają już w rodzinnym domu, a mąż, który traktuje ją jak niezbyt rozgarnięte stworzenie, jest ciągle nieobecny. Nie ma komu zwierzyć się ze swych kłopotów i zmartwień. O swoim życiu opowiada więc kuchennej ścianie... - Ludzie mówią, że po czterdziestce człowiek stale ma wrażenie, że wszystko już było, nic go nie rajcuje. Nie wiem, widać u mnie to jakoś szybciej poszło, bo tak się czułam już jak miałam dwadzieścia pięć - zwierza się niemej przyjaciółce.
Mimo rezygnacji i zniechęcenia Shirley postanawia spróbować coś zmienić. W przedsięwzięciu duchowo wspiera ją przyjaciółka - Jane, która po nieudanym małżeństwie zostaje feministką. Zna problemy Shirley, i troszeczkę robiąc na złość jej mężowi, namawia bohaterkę na wspólny wyjazd do Grecji. Shirley stawia wszystko na jedną kartę...
W słonecznej Grecji bohaterka odnajduje siebie. Przelotny romans z Grekiem pomaga uwierzyć jej, że jest nadal atrakcyjną kobietą. Zmienia swój wygląd (nowa fryzura i ubrania) i dochodzi do wniosku, że "ludzie nie robią tego co chcą. Robią to co muszą. I tylko udają, że to właśnie jest to co chcą robić". Wszystko wskazuje na to, że być może jednak wygrała przegrane - jak dotąd - życie.
Krystyna Janda doskonale oddała cały sens sztuki. Często prowokowała do śmiechu, ale i wprowadzała widzów w zadumę i momenty refleksji. W finale wiele pań wyciągnęło chusteczki.
