Artykuły

W zeszłym tygodniu minął rok od ostatnich warsztatów Sztuka Dialogu nad Wigrami - pisze Michał Walczak w felietonie dla e-teatru.

Zazdroszczę uczestnikom Rekolekcji Kapłańskich, które mają się odbyć dniach 14-17 listopada tego roku nad Wigrami. Zazdroszczę nie tylko odnowy duchowej, ale przede wszystkim boiska do tenisa i siatkówki, przystani z kajakami i tawerny. Wśród atrakcji rekolekcji organizatorzy wymieniają jeszcze: muzeum Jana Pawła II, krypty, ogniska i biesiady przy kuchni polowej. Do muzeum i krypt nie zajrzałem więc nie wiem czy jest czego żałować, łezka się kręci w oku na wspomnienie ognisk i biesiad.

Wigierski Dom Pracy Twórczej zamienił się w Areopag Nowej Ewangelizacji, który na swojej stronie internetowej kusi ofertą ślubno-weselną oraz "podrożą poślubną Statkiem Kameduła razem z przyjaciółmi". Klasztor został ostatecznie przekazany Kościołowi i tym samym zakończyła się wigierska tradycja organizowanych przez Tadeusza Słobodzianka wakacyjnych spotkań dramatopisarzy, reżyserów i aktorów. Idea warsztatów oczywiście przetrwa - za rok odbędą się w innym miejscu, innej scenerii, więc nie ma co biadolić. Już się zdarzało, że odbywały się poza Wigrami. Czego szkoda - to powrotu do tej samej przestrzeni którą wypełniała atmosfera letnich improwizacji i ostrych dyskusji.

Byłem na Wigrach trzy razy. Pierwszy - tuż przed antologią "Pokolenie porno", (warsztaty polegały na maglowaniu dramatów i testowaniu odporności nerwowej dramatopisarzy). Później formuła ewoluowała, pojawiły się improwizacje aktorskie i temat, (dwa lata temu były to kroniki królewskie. W zeszłym roku - o ironio - Kościół). Nie chcę się rozpisywać o organizacyjnych aspektach, wszystko można znaleźć w sieci. Zajmowanie się biografiami królów Polski w sąsiedztwie żaglówek i kajaków wydaje się karkołomne, ale w tym szaleństwie jest metoda - Wigry co rok udowadniały, że lepiej się tworzy na świeżym powietrzu niż w dusznych wnętrzach. Ciężar tematu gryzł się z beztroską lata, ale to zmaganie przynosiło nieoczekiwane efekty i integrowało ludzi na co dzień wyalienowanych, skupionych na indywidualnym przeżywaniu swoich zawodowych sukcesów i porażek. Porwanie się na Wielki Temat w atmosferze wakacyjnej przygody znakomicie odblokowuje zwłaszcza początkujących. Wyrwanie z teatralnej "bieżączki" to wielki sukces Wigier i Słobodzianka. Za mało jest takich inicjacyjnych imprez, gdzie łatwo nawiązać kontakty, znaleźć inspirację, skonfrontować się w większej grupie. Zwłaszcza na początku teatralnej drogi. Tym większa szkoda, że Sztuka Dialogu nie zadomowiła się nad Wigrami.

Z drugiej strony przemijalność i tymczasowość jest w teatr wpisana. Klasztor jako dom pracy twórczej był chyba mało funkcjonalny zwłaszcza poza sezonem letnim. W zimie tony śniegu przygniatały kajaki, boiska do tenisa i siatkówki, byłem w grudniu, widziałem. Czy dzisiaj wszystko musi być funkcjonalne i wydajne? Połączenie klasztoru ze świecką placówką dla twórców było unikalne - może dlatego tak rewelacyjnie wypadły zeszłoroczne warsztaty o Kościele?

Czy Wigry są stracone na zawsze? A gdyby w ramach Areopagu Nowej Ewangelizacji kontynuować obie tradycje: świecką i religijną? Połączyć Rekolekcje Kapłańskie z warsztatami dramaturgicznymi? Rano wspólne śniadanie. Potem wykład i msza w intencji ciekawych dramatów. Następnie obiad i przygotowanie improwizacji na temat dzisiejszej ewangelii. Po pokazie etiud zwiedzanie krypt oraz apartamentu Jana Pawła II, gdzie odbywa się czytanie "Przed sklepem jubilera". Po kolacji wspólne ognisko i biesiada. O północy mecz siatkówki. Po drugiej wdrapywanie się na wieżę i śpiewy do białego rana. Około szóstej nie ma różnicy kto jest ze Sztuki Dialogu, kto z Areopagu Nowej Ewangelizacji. Wszyscy zgodnie rozchodzą się do eremów. Nad Wigrami wstaje świt.