"Grzech" Żeromskiego: nareszcie prawdziwy teatr
12 maja 1951 - Z Dzienników Marii {#au#193}Dąbrowskiej{/#}:
Dzięki Małyniczównie, która mi osobiście przyniosła bilety, poszłam na {#re#29523}"Grzech"{/#} {#au#}Żeromskiego{/#}. Sztuka nie jest arcydziełem, ale niesłusznie została kiedyś odrzucona po jakimś konkursie, co sprawiło, że pozostała w nieznanym rękopisie, którego koniec zaginął. Jej osobliwością jest, że bohaterka uwiedziona przez pięknego adwokata-karierowicza i odrzucona przez świat zdeklasowanej, ale "trzymającej fason" ziemiańsko-burżuazyjnej sfery - odchodzi jako matka nieprawego dziecka i zostaje w Warszawie... pomocnikiem murarskim przy budowie. Zaginiony koniec ostatniego aktu dopisał... {#au#}Kruczkowski!{/#} I teraz nikt z publiczności nie uwierzy, że to przeobrażenie Anny Jaskrowiczówny w warszawską murarkę jest pomysłem Żeromskiego, a nie Kruczkowskiego. Bo nie każdy zajrzy do książkowego wydania dramatu, gdzie na szczęście nie ma zakończenia Kruczkowskiego, a jest urwana niemal w pół zdania scena owego murarstwa Anny. Ale przedstawienie, mimo gafy z zakończeniem Kruczkowskiego, jest świetne. Nareszcie prawdziwy teatr, prawdziwa sztuka, prawdziwy autor z prawdziwymi aktorami, którzy gdy im dać dobry tekst, grają jak anioły (...) Więcej zastrzeżeń budzą zmiany wprowadzone przez Korzeniewskiego, idące o wiele dalej niż to jest dopuszczalne w stosunku do tak wielkiego pisarza jak Żeromski (...) Grali m.in. Małyniczówna, Zelwerowicz, Woszczerowicz, Pancewiczowa i jakaś młoda aktorka Skarżanka, pierwsza tymi czasy młoda aktorka świetnie grająca. Jedną bardziej prononsowaną scenę miłosną sztuki zagrała wręcz mistrzowsko. W sumie bardzo dobre przedstawienie. Tylko należało je grać bez Kruczkowskiego, który w dorobionym zakończeniu niepotrzebnie wprowadził grubo szyte akcenty polityczno-socjalne. U Żeromskiego ich nie ma, sam istniejący tekst jest aż nadto pod tym względem wymowny. Nikt nie dorabia końca w "niedokończonej symfonii".
