Artykuły

Spektakl złożony z czte­rech jednoaktówek Mariana Hemara (1901-72), pisanych na emigracji w Londynie w latach 50. i 60., połączonych narracją Wojciecha Młynar­skiego. Miłośnik i niestrudzo­ny propagator twórczości po­ety, współscenarzysta i reży­ser głośnego spektaklu "Hemar" w warszawskim Te­atrze Ateneum, w swoim wierszowanym komentarzu do Hemarowych miniatur dramaturgicznych podkreśla, że były one pisane w świe­cie "pełnym swarów". Nada­jąc cyklowi jednoaktówek wspólny tytuł "To, co naj­piękniejsze" nie swoje wier­sze miał na myśli, lecz to, co najpiękniejsze i najcenniejsze w polskiej spuściźnie kultu­ralnej. Przy tej okazji obja­wił się inny Hemar - nie sa­tyryk i autor szlagierów, o którego wałczyły przedwo­jenne teatrzyki rewiowe i kabarety, lecz mistrz pastiszu literackiego, który zręcznie podrabia np bajki Krasickie­go. Sentymentalny nastrój powrotu do "ojczyzny-polszczyzny" i "dalekiego kraju" równoważy przyjęta przez reżysera (Andrzeja Łapickie­go) konwencja spektaklu - zwyczajnej, nie odświętnej próby generalnej. Aktorzy w prywatnych ubraniach, z eg­zemplarzami tekstów w rę­ku, przy stolikach i barze zbierają się, by wspólnie, w atmosferze towarzyskiego spotkania pobawić się teksta­mi pana Hemara, jak nie­gdyś w jego kasynie. A są to najwybitniejsi aktorzy sceny polskiej, których nie można zobaczyć - w jednym przed­stawieniu - w żadnym te­atrze.

W kolejnych jednoaktów­kach pierwszoplanowe role grają: Jerzy Kamas i Maja Komorowska jako Ignacy Krasicki i sławiąca walory poezji księdza biskupa pani Rajecka; Teresa Budzisz-Krzyżanowska i Gustaw Ho­loubek jako Dorota i Jan Ko­chanowscy, wciąż pełni bólu po stracie dziecka rodzice; Andrzej Łapicki i Bronisław Pawlik, czyli Aleksander Fredro i jego najzagorzalszy za życia i "po śmierci" kry­tyk Seweryn Goszczyński; Piotr Bajor, Mariusz Benoit i Anna Seniuk - dwaj smutni, nie rozumiani przez współ­czesnych geniusze, Chopin i Norwid, których po matczy­nemu karci energiczna Kasia Matuszewska, gospodyni i najczulsza opiekunka Frycka.