Warszawa. Wytańczyć Becketta
Reżyser i choreograf - Tomasz Bazan, wraz ze swoim zespołem zaprezentuje 21 maja w Teatrze Praga swój nowy spektakl pt. "Hermeneia".
Taniec w teatrze najczęściej kojarzy się z klasycznym baletem. Jednak przez ostatnie lata coraz częściej doceniana jest jego uwspółcześniona, nowoczesna forma. Taniec nie jest już tylko osobną sztuką czy dodatkiem do przedstawienia. To także obraz ilustrujący tekst; objaśnienie czy wręcz przeżywanie istniejącego dzieła. Tancerze nierzadko biorą na warsztat sztukę, która do tej pory nie zakładała ich udziału i twórczo ją interpretują. Dotyczy to nie tylko muzyki klasycznej oddawanej za pomocą tańca jak np. popularny balet "Tańcząc Bacha". Tancerze warszawskiego Teatru Praga postanowili bowiem wytańczyć jeden z bardziej statycznych dramatów XX w.
Reżyser i choreograf - Tomasz Bazan, wraz ze swoim zespołem zaprezentuje 21 maja swój nowy spektakl pt. "Hermeneia". Będzie to widowisko na pograniczu dramatu i teatru tańca. Główna inspiracją do niego jest "Czekając na Godota" Samuela Becketta oraz twórczość takich literatów jak Harold Pinter, Jona Fosse, Virginia Woolf i Frank Herbert.
Artyści chcą przedstawić swoją wersję problemu czekania na cud. W społeczeństwie które autor nazwał Wielką Nieobecnością trwa tak jak i u Becketta oczekiwanie na "COŚ". To "COŚ" to zbawienie, wypatrywany zbawiciel. Oczekujący budują w napięciu atmosferę jego niezaprzeczalnego nadejścia. I oto zjawia się ON, Mesjasz. Nagle powraca syn marnotrawny. Wreszcie wydarza się to, czego nie doczekaliśmy u Becketta. Bo chociaż Godot nie nadejdzie, słodko jest mieć wciąż nadzieję
Mesjasz Bazana jest tak samo oczekującym na to, jak cała społeczność. Żyje w stworzonym przez siebie micie Powrotu, który po ziszczeniu staje się wielkim rozczarowaniem. Po euforycznym spełnieniu marzenia, nagle wszyscy orientują się, że przyjście Mesjasza nic nie zmienia, że zbawienie, ani żadna zmiana nie nastąpią, a cud staje się przekleństwem i ostatnim aktem Zagłady.
Wypełnia się czekanie na Godota. Wiemy już, jak to jest, kiedy zbawca się objawia i wiemy, żeby czekać z nadzieją na niedoczekanie się cudu.
