Wprawki Czechowa
"...i tyle miłości" w reż. Andrzeja Domalika w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Janusz R. Kowalczyk w Rzeczpospolitej.
Czechow umie fascynująco ukazywać nudę. Andrzej Domalik znalazł sposób, aby to oddać na scenie.
Widowisko "...i tyle miłości" [na zdjęciu] osnuł na kanwie dramatu "Diabeł Leśny", pierwowzorze "Wujaszka Wani". Intrygi tej wczesnej wersji autor rozwinie później w doskonalszej formie i w innych sztukach, np. w "Płatonowie" czy "Mewie". Znawcy Czechowa będą wychwytywać podobieństwa, ale i reszta widzów nie wyjdzie zawiedziona. Autor już w tej dramaturgicznej wprawce ujawnia talent wnikania w głąb ludzkich dusz.
Diabeł Leśny to ksywa doktora Astrowa (Łukasz Nowicki). Tępi on rabunkowe wycinanie lasów, przez co jest niepopularny wśród okolicznego chłopstwa, a ziemianie traktują jak dziwactwo jego ekologiczną pasję. Jawi się im jako osobnik zgoła nierealny, bo wyzbyty jakiejkolwiek ludzkiej słabości. Tę bowiem - skłonność do alkoholu - Czechow doda mu w ostatecznej wersji "Wujaszka Wani".
Mamy w "Diable Leśnym" Wujaszka, który nie jest jeszcze Wanią, lecz Igorem (rewelacyjny Grzegorz Damięcki), tetryczejącego profesora Sieriebriakowa (znakomity Krzysztof Gosztyła) i udręczoną przezeń żonę Helenę (posągowa Aleksandra Justa). To najciekawsze role przedstawienia, obok krwistego epizodu byłego utracjusza na emeryturze w wykonaniu Jerzego Kamasa. Domalik wspaniale pokierował też Sonią - Patrycja Soliman odcina się od reszty zespołu żywiołową spontanicznością reakcji i zaskakującym tembrem głosu dziewczęcia, które marzy, by być już traktowane jak kobieta.
Jest to przedstawienie o prawdzie zmagań ze sobą i z oporem rzeczywistości. Polecam.
Antoni Czechow, "...i tyle miłości", reżyseria Andrzej Domalik, przekład Irena Bujanowska, scenografia Marcin Jarnuszkiewicz, muzyka Wojciech Borkowski, światło Jan Holoubek, premiera 16 kwietnia 2005 r., Teatr Ateneum, Warszawa.
