[Powieść Uniłowskiego...]
Stary Teatr w Krakowie (Scena Kameralna): WSPÓLNY P0KÓJ Zbigniewa Uniłowskiego. Adaptacja, reżyseria i opracowanie muzyczne: Iwona Kempa, scenografia: Tomasz Polasik. Premiera 31 I 1998.
Powieść Uniłowskiego jest dziś przede wszystkim dokumentem epoki. Zapisem atmosfery artystycznych kawiarni przedwojennej Warszawy i nastrojów młodych literatów skupionych w grupie "Kwadryga". Nie robią już wrażenia elementy naturalistyczne oraz fatalistyczna wizja świata zawarte w jego książce. Iwona Kempa zredukowała te wszystkie wątki "Wspólnego pokoju" do minimum. W zamian nie zaproponowała jednak niczego nowego. W rezultacie przedstawienie ułożyło się w niezbyt przekonującą historię o Lucjanie Salisie, początkującym prozaiku, który zamieszkał ze znajomym w pokoju, a potem rozchorował się i zmarł. Zaledwie kilka scen, prawdziwie dramatycznych i śmiesznych, dało posmak tego, czym mógłby stać się ten spektakl, gdyby reżyserka zdecydowała się jasno określić kierunek swojej adaptacji. Tekst Uniłowskiego, mimo różnych zastrzeżeń, zachował bowiem ostrość w rysunku postaci oraz napięciach, jakie powstają między bohaterami. Wygranie tych relacji podniosłoby atmosferę spektaklu. Tymczasem na widowni dało się słyszeć: Wiesz, kochana, nudzę się serdecznie.
