Kilometry
Okazuje się, że przeceniałem delikatność uczuć telewizji. W jednym z ostatnich felietonów "Hokej, czy Chopin" wyraziłem przypuszczenie, że fakt nieprzekazywania Konkursu Chopinowskiego (czy raczej - aptekarskich jego dawek) mógł wyniknąć stąd, że proces filmowania przeszkadzałby uczestnikom w grze. O naiwności! Sprawę wyjaśnił "Express Wieczorny". Otóż bynajmniej nie kierowano się mieszczańską delikatnością uczuć, czego świadectwem pięć i pół tysiąca metrów taśmy filmowej nakręconej w czasie tylko I etapu Konkursu przez telewizję (wystarczyłoby to, jak się oblicza, na siedem i pół godzin programu). Napracował się kamerzysta - sierota! Biedni pianiści! Nie żal mi tylko programowców, którzy - jak widać - po prostu woleli hokeja. Niechże teraz najedzą się wstydu! Sprawa jest niebagatelna. Z marnotrawstwa ktoś powinien się wytłumaczyć. Nie chodzi o te długie kilometry taśmy. Także - o nerwy pianistów. Może zawiodły one kogoś właśnie przez natręctwo kamery? Dla czyjego pożytku? Fakt, że nie przekazano dłuższych filmowych relacji, skoro nakręcono tyle taśmy w czasie trwania Konkursu, jest stratą niepowetowaną. Ale przecież można coś uratować. Można wykorzystać film jeszcze dziś, póki trwają dyskusje, póki żywe są wspomnienia. Każdy tydzień zwiększy absurdalność sytuacji i dołoży porcję pretensji telewidzów.
Bardziej może pietyzm dla Federico Garcia Lorki niż walory poetyckie czy dramatyczne "Miłości don Perliplina do Belisy" zadecydował o umieszczeniu go w programie Teatru TV. Nie znaczy to, aby wybór ten był chybiony. Komedia Lorki ze wszech miar mieści się w kręgu telewizyjnego repertuaru. Dramat poetycki, małe formy - to wciąż nie wyczerpane jego źródło. A. Bardini wyreżyserował rzecz konsekwentnie w stylu commedia dell'arte. Konwencję tę w grze swej najwierniej utrzymał B. Pawlik trwając z wyrazem maski, nieomal niezmiennym, który - obawiam się - zatarł jakiś przecież proces wewnętrzny postaci. Oczywista, umowność przyjęta przez reżysera miała najpełniejsze uzasadnienie, bez niej trudno w ogóle byłoby myśleć o kształcie scenicznym tego utworu. Inscenizacji brakło jednak często lekkości, finezji, myślę, że ważyła tu koncepcja właśnie tytułowej postaci. Wrzesińska jako Belisa, mająca łatwiejszą niewątpliwie rolę, była przekonywającą, ponętną ziemską boginią. Inscenizację wzbogaciła sugestywna muzyka T. Bairda.
Raz już chwaliłem cykl "Na wielkim ekranie". Po wtorkowej dyskusji na temat Antonioniego jeszcze silniej trzeba przyklasnąć pomysłowi dobrze przygotowanego programu. Zwłaszcza że dobór dyskutantów był przedni. Sfilmowane fragmenty dyskusji z młodzieżą na ten sam temat urozmaiciły program, ale skróciły dyskusję fachowców której byliśmy bardziej ciekawi. Odwrotnie niż w poprzednich dyskusjach tego cyklu, np. o filmie czechosłowackim, tym razem wiadomo było o czym mowa, bo wcześniej już wyświetlono "Zaćmienie" i "Przygodę".
Katowicki cykl "Temat z wariacjami" wpada w niebezpieczną sztampę. Dobremu - w założeniu - pomysłowi nie towarzyszy inwencja prowadzącego. W części słownej program jest całkowicie jałowy, a przecież improwizacja, której poświęcony jest cykl, powinna by obejmować w jakiejś mierze i wiążący tekst. Słuszniejsze też wydawałoby się losowanie nadesłanych propozycji, a nie ustalanie ich a priori, bo wówczas charakter improwizacji muzycznej staje pod znakiem zapytania. W ostatnim programie brakło rozmachu pianistycznego M. Banasika.
Z satysfakcją powitałem powrót - po długiej przerwie - koncertów aktorskich prowadzonych przez Juliusza Kydryńskiego (dlaczego z Łodzi, a nie z Krakowa?). Zmiany, niezbyt znaczne zresztą w porównaniu z poprzednim cyklem, okazały się korzystne: komentarz skrócił informację na rzecz analizy warsztatu aktorskiego, posługując się nadto końcowym wywiadem z artystą. W nie dzielę widzieliśmy Aleksandrę Śląską prezentującą jedną ze swych ostatnich kreacji, znakomitą Matkę Joannę, z "Demonów" Whitinga.
