Artykuły

Rzecz dzieje się w niewiel­kim hiszpańskim mia­steczku, którego społecz­ność stanowią chłopi i rze­mieślnicy, w najlepszym wy­padku drobni urzędnicy. Ża­den z nich nie może być part­nerem dla którejkolwiek z pię­ciu córek Bernardy Alba. Bo­wiem dumna Bernarda nie po­zwoli na to, by któraś z jej có­rek znalazła się w ramionach nieokrzesanego gbura, bez ma­jątku, pozycji, urodzenia. Je­dynie dla najstarszej z panien, o imieniu Angustias, znalazł się odpowiedni konkurent. I nic nie znaczy tutaj fakt, że oblu­bienica ma lat prawie czterdzieści, a oblubieniec dwadzie­ścia pięć i i jest najprzystojniej­szym chłopcem we wsi. A na dodatek łączy go miłość na­miętna i gwałtowna z najmłod­szą córką Bernardy. Wszystko to nie ma znaczenia, Angustias ma wyjść za mąż, gdyż ona jedna posiada pozostawiony jej przez ojca majątek.

W okrutnym świecie ambicji i interesu namiętność szuka podskórnych ujść, miłość umie­ra zbyt wcześnie. Miłość i śmierć, gra namiętności, sym­bolika mistycznych uogólnień składać się mają na najtraf­niejszą charakterystykę hiszpańskiego charakteru narodo­wego, w którym duma hamuje gorące temperamenty, sublimując ziemskie uczucia w najfantastyczniejszy mistycyzm skrzyżowany z najgorszą bigoterią.

Autorem "Domu Bernardy Alba" jest najwybitniejszy z hiszpańskich poetów naszego wieku, Federico Garcia Lorca, który został zastrzelony przez faszystowskich żołnierzy w drodze do rodzinnej Granady. Był on jednym z organizatorów życia kulturalnego republikań­skiej Hiszpanii, człowiekiem dużej odwagi, dramaturgiem i poetą.

"Dom Bernardy Alba" jest jedną z ostatnich jego sztuk. Zobaczymy ją w Teatrze Tele­wizji w reżyserii Krystyny Meissner, scenografii Xymeny Zaniewskiej-Chwedczuk i Mariusza Chwedczuka, reżyserii telewizyjnej Joanny Wiśniewskiej. W rolach głównych wy­stępują: Zofia Rysiówna, Bar­bara Ludwiżanka, Ryszarda Hanin, Alicja Raciszówna, Jolanta Wołłejko, Elżbieta Kę­pińska, Anna Milewska, Maria Chwalibóg, Halina Czengery.