Artykuły

"Czarująca szewcowa" to jedyna pogodna sztuka w dorobku dramatycznym Lorki. Ale i w niej - obok elementów farsowych, obok feerii dowcipu i kolorowej poezji - można odnaleźć konflikt wyraźnie niekomediowy, oparty zresztą na schemacie dość popularnym w literaturze europejskiej. Napięcie dramatyczne bowiem rodzi się tutaj z różnicy wieku pomiędzy mężem a żoną, a także z różnicy ich osobowości. Chociaż Lorca nazwał tę sztukę "farsa violenta" (gwałtowna, jaskrawa), był jednak w pełni świadom możliwości poważnego potraktowania głównego wątku. Powiedział kiedyś, że pragnąłby ten temat raz jeszcze "pod względem jego tragicznej treści" przemyśleć i inaczej ująć. Powiedział także: "W sztuce tej w gruncie rzeczy jest... tylko jedna bohaterka oraz lud jako masa".

Wszystkie w zasadzie dramaty Lorki to dramaty kobiet. W "Czarującej szewcowej", pod zewnętrzną, groteskową warstwą sztuki, zaznaczył Lorca beznadziejność życia bohaterki. Szewcowa jest młoda, jeszcze dziecinna, pełna nieprzeciętnego temperamentu i fantazji. Zderzenie takiej postaci z prozaicznością jej męża, z monotonią życia w miasteczku, z panującym tam obmierzłym kołtuństwem i złośliwym plotkarstwem - wprowadza do spontanicznej farsy pewne rysy dramatyczne.

Nie zaprzepaściła tego Magda Zawadzka, grająca szewcową. Potrafiła ona umiejętnie połączyć, zgodnie z intencjami dramaturga oraz reżysera, zewnętrzną, farsową konwencjonalność postaci z jej "sentimtento tragico", jak by powiedział Lorca. Pozostali aktorzy, chociaż nie mieli tak ciekawych ról, stworzyli postacie nie mniej udane.

Reżyser Maryna Broniewska trafnie odczytała klimat sztuki i intencje autora. Zaprezentowała nam widowisko poetyckie, tkwiące jednocześnie w konkretach (pełne soczystej ludowości), zabawne, ale nie pozbawione tej drugiej warstwy, którą Lorca zaznaczył. Całość oglądało się z niejaką przyjemnością. Zastrzeżenie budziły zbiorowe śpiewy (zawodzenia) aktorów, nieczyste dykcyjnie i muzycznie.